Geloof.

Nee.
Ik heb het niet over intelligent design.
Daar heb ik genoeg over gezegd voorlopig.
Waar ik niet in geloof zijn graancirkels.
Althans, ik geloof wel dat ik een graancirkel zie als ik er eentje zie.
Ik ben er alleen ook van overtuigd dat deze kunstwerken door mensen van deze planeet worden gemaakt.
En dat mijn hond er niet raar van gaat doen.
Dat het goed is tegen allerlei ziektes om erin te gaan staan of liggen geloof ik niet.
Evenmin als de theorie dat ik opeens het grotere geheel achter de dingen glashelder doorzie als ik er naast sta, omdat een hogere macht er een boodschap voor mij heeft achter gelaten.
Niks van waar, gewoon gemaakt door iemand die goed kan rekenen.
Als zodanig is het misschien meer te gebruiken als een labyrinth waarbij je mediterend het centrum opzoekt, om zo tot diepere inzichten te komen, dat wil ik nog serieus nemen.
Nadenken kan nooit kwaad.

Nu is er echter eentje opgedoken in Doetinchem.
Ongeveer zo groot als een uit de kluiten gewasssen peuterbadje.
Een cirkel.
Een matig uitgevoerde eindexamenstunt die toch onverwacht de pers haalde, en een drietal jongeren (gok ik) ligt nu al sinds de ontdekking in een lachstuip.
Want sinds de foto in de plaatselijke krant zijn de met hun wichelroedes uitgeruste "cereologen" er al massaal op af gegaan om de pers te woord te staan.
Om te kijken hoe de straling erbij ligt, of er gebogen of geknakt is, en of er nog mensen zijn die een foto willen maken van de deskundige in het midden van dit wonderbaarlijke fenomeen.
Het is geeneens komkommertijd en toch is dit nieuws, dat is het enig wonderbaarlijke aan de keurig platgelopen cirkel.
Er zijn ondertussen ook mensen die geloven dat de poema een eindexamengrap was, een zorgvuldig gestuurd broodje aap.
Terwijl het niet zo moeilijk voor te stellen is dat er onder ons onnozelaars zijn die een leuke babypoema aanschaffen om er vervolgens achter te komen dat zo'n beest te groot is voor op een flatje en bovendien gek is op parkieten en cavia's.
Ik hoop dat ze de poema niet te pakken krijgen.
Hij/zij loopt er waarschijnlijk al jaren rustig rond.
Poema's hebben ons niet op het menu staan, ze blijven ver uit de buurt van mensen.
Persoonlijk ben ik ook banger voor het dienstwapen in de handen van een gestresste politieagent.
Iemand zei in een column van een gratis krant dat jaarlijks meer mensen gedood worden door honden, dan door poema's in tweehonderd jaar.
Kijk, dat geloof ik nou best.

http://www.skepsis.nl/cirkelmakers.html
http://tinyurl.com/dgxda