Ohm....

Goethe schijnt ooit te hebben gezegd: "Er zijn zoveel interessante en leuke kinderen, waarom zijn er zoveel saaie volwassenen...?".

Hij gaf zelf het antwoord op die vraag.
Mensen worden gewoon bang.
Om belachelijk over te komen in de eerste plaats.
Om niet daar uit te komen waar je hele verwachtingspatroon je heen stuurt.
Daarom probeert men zo snel mogelijk een serieuze houding aan te nemen...
Hoe serieuzer ik probeer een volwassene te imiteren, hoe moeilijker het wordt.
Het is alsof ik een tekening aan het maken ben, waarin ik steeds meer details invul.
Die tekening wordt steeds voller, priegelwerk, en als ik er dan van een afstand naar kijk vind ik hem niet mooi meer.
Ik raak tegenwoordig pas echt in paniek als ik mezelf of anderen voorbij zie rennen, en merk dat ik te weinig tijd heb, of te veel spullen....
Dat vrees ik veel meer dan dat het niet genoeg opschiet met de plannen die ik maak.
Het loopt tegen het eind van het jaar, in schooltermen dan, vandaar waarschijnlijk deze gedachtengang.
Ik merk dat ik vaak op de rem moet gaan staan.
Ik ben erg moe, en kan dan helemaal niets hebben.
Ik heb al eens uitgelegd waarom boedhisme bij mij niet werkt.
Ik heb niet het geduld om echt te mediteren en ben bij lange na niet spiritueel genoeg aangelegd om alles in de hand te leggen van iets dat ik niet kan zien.
Ik heb een paar fundamentele waarheden, en die zijn van zo'n gruwelijke nuchterheid dat ze niet echt soelaas of troost bieden waar vereist.
Maar ik heb recent een truc opgedaan die ik probeer toe te passen als ik weer eens de bocht uitvlieg.
En ook al loop ik grote kans dat ik met deze ontboezeming inderdaad nooit meer serieus genomen wordt, wil ik die truc best delen.
Ik stel me voor dat ik in een heel klein autootje zit, laten we zeggen een kleine zwarte of rode mini met een open dak.
Als ik voor me op de weg obstakels zie (ruziende kinderen, zelf chagerijnig opgestaan, drukke omgeving) dan stuur ik gewoon naar een andere kant.
Een lichte plek een eind verderop wijst wellicht op een stuk mooi weer, en daar wil ik naar toe.
Alles wat op mijn oorspronkelijke pad ligt laat ik bij deze voor wat het is.
Ik had daar in het begin heel veel moeite mee, maar het lukt steeds beter.

Ik kan me voorstellen dat de meeste mensen dit kinderachtig vinden, het lijkt misschien ook wel veel te simpel.
Het is in wezen niet meer dan onverschilligheid die je cultiveert tot een mooie vorm van onthechting.
Maar uitendelijk geloof ik niet dat we er met ons allen een leukere dag aan overhouden wanneer ik over de flos ga.
Loslaten en ademhalen dus.
Mijn streven is een soort van oversprong-gedrag bij mezelf te programmeren.
Zodat ik er straks niet meer over na moet denken.
Maar er wel met mijn hoofd een beetje bij blijf.
Want het is niet de bedoeling me op zo'n moment tegelijkertijd af te vragen of ik wanneer ik aan mijn navel draai het risico loop dat mijn achterwerk eraf valt...
De meeste vragen in mijn leven, waar ik geen antwoord op lijk te krijgen, zijn misschien wel niet relevant...