Elke drie seconden...twintig per minuut, twaalfhonderd per uur.
Hier schelden mensen om me heen dat het steeds slechter gaat, maar zij zitten onder een partytent met een pilsje en een pakje shag...
Hun huisdier heeft het beter dan een straatkind in Brazilie.
Of Johannesburg.
Of Calcutta.
Stille armoede is er ook hier ongetwijfeld, maar die is dan ook onzichtbaar.
Ik voel daarentegen niet de behoefte om te roepen dat er hier ook arme mensen zijn en dat we die ook maar eens moeten helpen.
Daarvoor is de schaal totaal niet met de onze te vergelijken...
Hier sterven geen twintig kinderen per minuut, in Derde Wereldlanden wel.
Maar ik kan er helemaal niets aan veranderen.
Ik scheld, ik schreeuw, ik schrijf, ik doceer, ik doe wat ik kan in mijn eigen omgeving, maar het helpt nauwelijks...
Ik hoop tegen beter weten in dat de G8 het hoort, dat het hun raakt.
Ik kan niet anders.
Vroeger, als je StarTrek moest geloven, dacht ik dat we zo ongeveer nu in een wereld zouden leven waar mensen niet meer doodgaan aan achterlijke ziektes die we al lang hadden kunnen genezen als we geen JSF's kopen en verkopen onder elkaar.
Onze dochter vraagt hoe het kan dat er iemand doodgaat als ze tot drie telt.
We leggen haar uit dat dat niet komt omdat zij tot drie telt.
Hoe leg ik haar in vredesnaam uit waar het wel door komt.
Ze is zes en vindt iedereen nog lief en de wereld nog leuk...
Ik heb dus af en toe gewoon bewijs nodig dat er ook iets goeds kan gebeuren.
Birhan heeft het namelijk gered.
Voor haar is het geen science fiction meer.
http://www.live8live.com/
http://tinyurl.com/86osa
No comments:
Post a Comment