Ik kijk naar de beelden op CNN en ik verbaas me enorm over de reaktie van de amerikanen.
De pers begint met vergelijkingen, Bagdad en Tsunami, alsof ze weer niet geloven dat zoiets in hun veilige Amerika kan gebeuren.
Journalisten gaan eerst op zoek naar de tragiek.
Met een splinternieuwe regenjas en poging tot gefatsoeneerd haar, net uit de heli gestapt, kijkt een verslaggeefster betrokken in de camera, met op de achtergrond een paar zwiepende palmbomen.
De ergste wind is gaan liggen, het regent wel nog, en ze vindt zowaar een overlevende waar ze vragen aan wil stellen.
De man, die rennend met twee kinderen in beeld kwam, blijft ook nog staan ook.
Ze vraagt hem wat er gebeurd is, hij zegt dat zijn huis weg is...de hele straat is weg.
"Uw huis is weg?".
"Ja, mijn huis is weg..."
"En waar is uw vrouw?"
"Ik kan haar niet vinden..."
"U kunt haar niet vinden?"
"Nee, ik kan haar niet vinden...ze is weg"
"Is ze weg?"
Waarna de man eindelijk de kans krijgt om zijn verhaal enigszins te vertellen en de mensen op te roepen uit te kijken naar zijn vrouw, Tonette.
Je zou zo'n persmens toch uit beeld knuppelen, ook al huilt ze met de man mee.
"Zie je wel", dacht ik nog, "ze geloven het gewoon niet. Maar het gebeurt echt"...
Je mag niet generaliseren maar het lijkt wel alsof ze anders reageren op rampspoed.
Ze hebben iets dat op een kruising tussen berusting en strijdbaarheid lijkt.
Resilience...
Nu bericht de pers uitvoerig over de oproep van de overheid om de balans op te maken en verder te gaan.
Om de getroffenen te inspireren of om aan de rest van de wereld te laten zien dat ze alles kunnen wegzetten in god's own country?
Ik kan niet tegen hun gevlag en geroep dat god aan hun kant staat, maar het lijkt erop dat het voor de amerikanen een heilzame werking heeft...
Het schijnt ze wel iedere keer weer overeind te trekken na een forse schok.
Whatever works, baby...
Ook al vind ik het, als lompe nederlander, best ver gaan als de gouverneur van Louisiana oproept om morgen de hele dag te bidden, en god te danken dat ze allen "survivors" zijn.
Ik gok erop dat die mevrouw wel op tijd weg kon komen, in tegenstelling tot duizenden uitkeringstrekkers die geen kans of geld hadden om te evacueren...
Mijn hart gaat uit naar die andere man in Biloxi die daar in zijn hoop losse plankjes zit, hij is veel meer kwijtgeraakt dan alleen maar zijn spullen.
Hij kon ook niet op tijd weg met zijn gezin...
Ik geloof niet dat hij god gaat danken morgen.
Ik gun hem wel de "resilience" om op te staan en blonde journalistes te negeren.
No comments:
Post a Comment