Krimpende dagen.

Gisteren was een vreemde dag.
Het begon er al mee dat op de school van mijn kinderen iedereen werd verzocht door te lopen naar de gymzaal.
Of de ouders er even bij wilden blijven.
Er staat een tafel met een bos bloemen bij het klimrek...
Met een snelle blik langs de gespannen en stille docenten, allemaal aanwezig, krijg ik opeens een naar gevoel.
Het gaat inderdaad om een kind van school, 10 jaar oud, dat overleden is.
De rest van de dag wilde niet echt meer goed komen.
In de namiddag kregen twee kinderen een beetje ruzie, en bijna onvermijdelijk liep dat uit in een dom conflict tussen de moeders.
De een met en de ander zonder hoofddoek.
De een alleen en de ander met een paar side-kicks die het niet konden nalaten iets over de hoofddoek te roepen...alsof dat iets te maken heeft met een ruzie tussen twee zesjarigen.
Ik voelde niet eens kwaadheid maar meer een soort machteloosheid, vermoeidheid misschien, over me heen dalen, en ik wilde alleen maar weg...
Ik had een echte piekerdag, zoveel was duidelijk.
De dagen worden korter, maar deze leek erg lang te duren...
'S avonds bij het uitlaten van mijn hond ben ik getuige van een bizar, in ieder geval voor nederlandse begrippen redelijk zeldzaam, tafereel.
Een man had een hartstilstand.
Hij had straatvrees en kwam al jaren niet meer buiten, ik wist niet eens dat hij daar woonde.
Omdat hij te fors en te zwaar is, moest hij via het uitgebroken dakraam uit huis worden getakeld door de brandweer.
De hele buurt stond met mij te kijken naar de nogal spannende en technische verrichtingen van de brandweer, totdat we opeens allemaal een beetje schrokken, de door de lucht vliegende brancard was helemaal dicht.
Het was nu niet meer "interessant", het werd nu genant dat we met z'n allen stonden te kijken naar een kleine familie-tragedie, ook al wisten we dat aanvankelijk niet.
Gisteren was een vreemde dag.