Stel je niet zo aan...

"... dit doet helemaal geen pijn...! Als je verdoving wil duurt het allemaal veel te lang..."
Ze zei het echt.
Net afgestudeerd, maar duidelijk de baas in de behandelkamer.
En de stagiaire die dit mocht aanschouwen leek net van de middelbare school af te komen.
Vol bewondering keek ze haar oudere collega aan.
Een beetje onzeker keek ze naar mij.
Zo moest het, maar ging deze mevrouw wel netjes luisteren naar de dokter?
Ondertussen ging de behandeling gewoon verder, met commentaar over mijn dapperheid.
Maar ik vermoed dat haar stoere praat vooral een houding was.
Omdat ze de blik in mijn ogen wel degelijk had opgevangen.
Die was vrij helder.
Die zei "Als ik me niet vergis lig ik hier van alles te voelen, b*tch, en ik wil best ruilen en jou laten ervaren wat je nu aan het doen bent"...
Het deed namelijk wel pijn.
Voor die dag was ik nog nooit bang geweest voor welke tandarts dan ook.
Na die dag was het nooit meer hetzelfde.
Vanmorgen mocht ik weer.
De lompe invalster is gelukkig nooit meer teruggezien.
Maar hoe aardig mijn tandarts ook is, ik ben echt bang.
Als ik met de kinderen langskom, ga ik dapper als eerste.
Ik moet wel, anders krijg ik hun nooit meer in die stoel.
De verdoving begint nu langzaam uit te werken.
Maar ik zal me niet aanstellen.