Ik denk dat ik me beter voel als ik het er nu even uit gooi.
Ik ging vandaag weer eens te kort door de bocht.
Tijdens een bespreking op mijn werk ontstaat er een oude discussie (niet gepland, dus voor velen op dat moment niet gewenst) en gaat het opeens over onze verantwoordelijkheid versus onze bevoegdheden.
En dat dit ons vaak in een enorme spagaat plaatst, al jaren...
Eigenijk hebben we geen tijd voor dit onderwerp en mensen willen door.
Volgens mij is het een veel voorkomend feit dat wanneer we zien dat onderwerpen structureel aandacht nodig hebben, vaak de conclusie "dit lossen we misschien nooit op" valt.
Daarmee kom je in een gevarenzone, aangezien het in de praktijk vaak er op neer komt, dat je het in je achterhoofd houdt, maar daar blijft het vaak te lang.
We hebben ooit afgesproken dat we het melden als iets ons dwars zit.
En ook om tijd maken op de vaste agenda voor dingen waarvan we weten dat ze regelmatig terug zullen komen.
Ik (en anderen in mijn team ongetwijfeld ook) vindt het geweldig frustrerend dat we onze agenda steeds maar weer laten bepalen door lopende zaken die belangrijker lijken.
En misschien zijn ze wel belangrijker.
Maar dat wordt nergens vastgesteld, althans niet team-breed.
Het grote nadeel voor mij is dat ik stapel, en ik ga op een gegeven moment zeer emotioneel reageren.
Wat ik dus nu ook deed.
Thuisgekomen reageerde ik nog een deel af met een forse huilbui, en daarna ben ik dit eens rustig gaan bekijken.
Ik was fel, maar anderen waren het eigenlijk ook.
Ik zag dat het deze keer misschien niet alleen bij mij lag, maar ook in het collectief laten versloffen van onze storings-melding.
Het droge feit dat ik een emotioneel wezen ben is misschien daarnaast voor anderen irritant, maar kan ik niet eeuwig als een aanleiding blijven zien om me er voortdurend voor te blijven verontschuldigen.
Ik loop net zo hard tegen oppervlakkigheid of kilheid van anderen aan, of dan toch op z'n minst tegen het gegeven dat andere mensen dingen veel sneller van zich af zetten.
En daar heeft eigenlijk ook nooit iemand zich voor verontschuldigt tegenover mij.
Dat is natuurlijk allemaal mijn probleem en ik moet daar uiteindelijk zelf mee om te zien gaan.
Maar al dit is wat ik nu in huis heb, daar zullen mensen, terwijl ik verder zoek, het voorlopig mee moeten doen.
Ik werk er echt voortdurend aan.
En ik heb daar al duizend keer sorry voor gezegd.
Het houdt een keer op.
Genoeg.
Morgen is er weer een dag.
6 comments:
Is helemaal niks mee om alles er eens flink uit te gooien. Vermoeiend (het is mij wel bekend) maar altijd beter dan doen alsof alles okidoki is en maar doorhollen. Zo brand je niet op en laat ze dan maar schrikken van heftige emoties. Stelletje kukels.
Ik hoor om me heen dat de planeten weer een of ander dansje doen (mercury retrograde, geen flauw idee wat het echt betekent) en dat mens en machine daar heftig op reageert. merk het aan mezelf in ieder geval en zie het ook aan anderen om me heen, frustratie voornamelijk. zelf geef ik de "schuld" aan een boek wat ik nu lees The Artist's Way van Julia Cameron. ben behoorlijk sceptisch wat zelfhulp boeken aangaat maar deze mevrouw heeft mij al behoorlijk de oren gewassen... daar komt nog bij dat de synchroniciteit van het leven mij nu dagelijks om de oren slaat (heb je de film What the bleep do we know al eens gezien?) en ik deze link van een vriendin kreeg: the faces of victim.
dus ik zit met lamme oren en dacht: kom, laat ik deze ogenschijnlijke nutteloze informatie delen. ;)
emoties, wat moeten we er ook mee!
Zeer herkenbaar, je verhaal, maar dat zal je niet verbazen. Emoties, ja, ze doen er toe, maar in discussies gaat men het al snel hebben over de vorm (hoe je dingen zegt)in plaats van over de inhoud, als je eens gepassioneerd stelling neemt. Dat is heel vervelend van 'hullie' voor betrokken mensen zoals jij en ik.
Maar ja, mijn opa heeft al die tijd wel een punt gehad met zijn boodschap "C'est le tône qui fait le musique." Dat zal jou als muzikant ook niet vreemd in de oren klinken. Het doet er dus wel toe hoe je dingen zegt. Wat vaker tot 10 tellen helpt, niet alleen in reactie op de ander, maar ook in reactie op je zelf. Wat een wijsheden...
Ondertussen speelt aan deze kant van het scherm mijn ongeduld me as usual parten. Ik ga regelmatig op 2 wielen door de bocht. Mij is ook een boek aangeraden 'Hoe word ik een rat' van ene Joep Schrijver. Ik ga maar eens naar de bieb. Wellicht kan deze lectuur helpen om niet in de strijd te blijven hangen met mijn baas. Want we moeten immers samenwerken in steeds lastiger omstandigheden: het is geen feest in de zorg, maar een groeiende chaos.
Hou je taai en blijf brouwen.
Jullie zijn lief!
Ik ging met lood in mijn schoenen naar mijn werk vandaag, maar naarmate de dag vorderde knapte ik gelukkig weer wat op...
Misschien ook omdat ik vooral met de jongeren gewerkt heb, daar haal ik toch kennelijk mijn kicks uit...
Dank voor de lees-suggesties ook!
Ik voel me ondertussen een stuk beter.
Gooien helpt!
Nondeju, voor nix naar de bieb, dat boek was uitgeleend. Dan zal het wel goed zijn.
En die chaos op het werk? Vandaag te horen gekregen dat ik boventallig ben. Dat wil niet zeggen dat ik meteen op straat sta overigens. Waar ben je wezen gooien? Misschien moeten we eens samen op pad.
Thuis!
Met oude spullen, niet mijn gezin...ha!
Post a Comment