Communiceren kun je...

In onze organisatie zijn we weer eens bezig met onze jaarlijkse poging om het wiel uit te vinden.
Met onze elk jaar wisselende populatie ontkomen we daar ook kennelijk nooit aan.
Mogen ze nu wel of niet "taggen" op de plee, en in welke kleuren en aan wie moet je daarvoor in drievoud toestemming vragen...
Ok, ik overdrijf, maar in ons enthousiasme om alles helder op papier te krijgen volgt protocol op procedure op traject waardoor alles nu nog veel waziger is geworden...
De jongeren raken gefrustreerd omdat wij ze klem zetten met regels en voorstellen, en wij raken gefrustreerd omdat we eigenlijk helemaal niet zo willen werken.
De hele toon is al verkeerd gezet als je hele werkwijze, geboren uit de wens om een ideale school neer te zetten en gekoppeld aan vrijheid en ruimte die wordt gesuggereerd, niet correspondeert met de harde regels van de realiteit.
Stelletje gestoorde idealisten als we daar zijn plachten we, tegen beter weten in, een soort bounty-eiland te cultiveren alsof de buitenwereld niet bestaat.
Wanneer ik bijvoorbeeld vindt dat het een betere leerschool kan zijn als iemand een week in een boom gaat zitten, maar de inspectie vindt dat ik had moeten melden dat er verzuim in mijn lessen plaats vindt.
Omdat wij bepaalde zaken gedogen om een open dialoog mogelijk te houden, omdat wegsturen in tegenstelling tot hun voorgaande scholen voor ons geen optie meer is, en we tegelijkertijd weten dat de toko op elk moment gesloten kan worden door deze manier van werken.
We plaatsen ons zelf en onze jongeren hierdoor in een spagaat, en conflicten kunnen dus niet uitblijven.

Zoals elk jaar.
De discussies over het kamp, het hondenhok, de muurschilderingen...ieder jaar weer.
Ik weet dat het moet, dat het uiteindelijk meestal ook iets goeds voortbrengt, maar ik wordt er ook soms verschrikkelijk moe van.
En mijn spanningsboog is gezien "recent events" daar nu dus even te klein voor.
Communiceren kun je leren, maar nu kun je het wat mij betreft even hebben en ermee doen wat je niet kunt laten...
Tool; Schism.
I know the pieces fit because I watched them fall away.
Mildewed and smouldering , fundamental differing.
Pure intention juxtaposed will set two lovers' souls in motion.
Disintegrating as it goes, testing our communication.
The light that feuled our fire then has burned a hole between us,
so we cannot see to reach an end, crippling our communication.
I know the pieces fit, because I watched them tumble down.
No fault, none to blame, it doesn't mean I don't desire to point the finger,
blame the other, watch the temple topple over.
To bring the pieces back together, rediscover communication.
The poetry that comes from the squaring off between,
And the circling is worth it, finding beauty in the dissonance.
There was a time that the pieces fit, but I watched them fall away.
Mildewed and smouldering, strangled by our coveting.
I've done the math enough to know the dangers of our second guessing.
Doomed to crumble unless we grow and strengthen our communication.
Cold silence has a tendency to atrophy any sense of compassion between supposed brothers.
I know the pieces fit.

Zo dan.