Heldendom op een vierkante km...

Ik heb mijn hele leven lang AWACS over mijn hoofd zien vliegen.
Zoiets zie je niet iedere dag.
En omdat ze steeds dezelfde cirkels vliegen boven een bepaald gebied zie je ze ook niet overal.
Omdat ik in die buurt opgroeide zag ik ze wel dagelijks.
De eerste keer was dat best indrukwekkend.
Zo'n laagvliegend monster met een enorme radarschotel achterop.
Als het donker was vloog zo'n machine recht over de heuvel op onze flat af, zo leek het.
De sterke lampen konden onze keuken verlichten.
Het geluid was ook anders, gierend en langzaam steeds harder aanzwellend...
Het maakt niet uit waar en hoe hoog die toestellen vliegen, ze klinken altijd alsof ze net opstijgen of landen.
15 kilometer verderop is de daadwerkelijke landingsbaan, en als wij al zo gestoord werden van die dingen, hoe moet dat dan wel niet zijn voor de mensen die er naast wonen.
In die regio liggen vrij veel militaire objecten.
Veel gebieden zijn hierdoor al jaren niet meer vrij toegankelijk.
Zwaar bewaakte amerikaanse legerbases en zendinrichtingen gaven me altijd een onveilig gevoel toen ik daar opgroeide.
Terwijl men toch beweerde het tegenovergestelde effect te willen sorteren.

klikken!
Dankbaar heeft de oostelijke mijnstreek al die extra werkgelegenheid omarmt.
De sluiting van de mijnen was rampzalig geweest, vrijwel iedereen had in of boven de mjn gewerkt en was nu aangewezen op weinig voorhanden zijnde alternatieven.
Dienstverlening en de Navo, dat was het...
Of je moest ergens anders je geluk zoeken...
Jarenlang wilde niemand een woord van kritiek horen op het leger.
Supermarkten, garages en cafe's draaiden immers hierdoor.
Maar langzamerhand zijn er ook andere geluiden te horen.
De limburgers die toch doorgaans zo gedwee (stil mopperend op Den Haag als niemand het hoort) doen wat de veldwachter zegt, zijn burgerlijk ongehoorzaam!
Ze braken een muur tussen activisten en bevolking af, voorzien de boomklevers van eten en dekens, verklaren zich solidair...
Zelfs de brandweerlieden gingen bij het kampvuur zitten, ze vertikten het om mee te ontruimen...prachtig!
Voor het eerst in jaren voel ik me niet bescheten als mijn "landgenoten" in het nieuws zijn.
Ik voel me zelfs een beetje warm worden.
Eindelijk voelde ik me een beetje thuiskomen afgelopen weekend.
En die mensen in die bomen en tunnels...
Hulde!