Focus!

Vandaag maakte iemand me weer eens attent op mijn gezichtsuitdrukking.
Ik keek kennelijk nogal kwaad, maar eigenlijk is dat mijn "ik-ben-extreem-in-de war"-blik.
En die wordt door de meesten om mij heen als "boos" geinterpreteerd, zelfs door mijn lief als het tegenzit.
Ik vind dat zelf niet prettig, maar ik kan er niet zo gek veel aan doen vrees ik.
Ik oefen ook niet vaak genoeg voor de spiegel hoe ik mijn gezicht moet plooien als alles totaal uit focus is...
En dat is recent mijn meest dominante gemoedstoestand.
Als een slechte foto waarop ik alleen contouren zie, alles is wel een beetje duidelijk, maar niet helemaal.
Ik weet wat er op het plaatje moet staan, maar kan de details niet invullen.

Vrij vertaald: ik weet waar ik naar toe moet, maar niet hoe laat, of nog erger, waarom....
Ik ben mijn ritme waarin ik mijn dingen doe helemaal kwijt.
En een maand geleden begreep ik nog alles.
Wat mijn kinderen deden op hun school.
Wat ik deed op de mijne.
Wat ik aan tijds-eenheden kwijt ben voor gewone bezigheden op een normale dag, en uiteindelijk zelfs als ik moet overwerken.
Ik was in een soort van routine gerold die voelde als een fijn paar sloffen.
Maar nu zit ik al drie weken in total-chaos-mode.
Ik ben dat mannetje met die draaiende borden, op stokken, die de hele tijd aangezwengeld moeten worden anders vallen ze één voor één, ondertussen probeer ik de voorstelling te volgen en het volgende nummer aan te kondigen.
Mijn automatische piloot is stuk.
Vandaar de getergde blik.
Waar mensen denken dat ik ergens over loop te gisten, loop ik gewoon heel hard na te denken, soms hardop.
Ok, ik geef toe, dat laatste roept natuurlijk ook vragen op.
En vanmiddag had ik dat dus ook.
"Wat is er nu weer?" werd me gevraagd, een aanwijzing wellicht dat mijn gezicht vaak op onweer staat...
En opeens voelde ik het zelfs: mijn neus enigszins gerimpeld, mijn ogen een beetje toegeknepen en forse rimpels in mijn voorhoofd.
Vaak vul ik mijn wangen met lucht en blaas eens flink uit.
Alsof ik hoop dat dan de mist in mijn hoofd meteen optrekt.
Want dat is hoe het werkt.
Alles moet weer opnieuw afgesteld worden.
En ook al raak ik dat lekkere vakantiehuisje-gevoel nog steeds niet kwijt, ik merk dat het veel energie kost om weer alles scherp te zien, en me niet te laten drijven op de waan van de dag.
Ik moet langzaam weer leren focussen, zelf leren sturen.
Ik moet nieuwe paden uitslijten.
De mist moet echter vanzelf optrekken, want hoe hard ik ook blaas, het laat zich niet afdwingen.