Zaterdag.

Het eerste wat ik zei toen ik vanmorgen mijn ogen open deed was:"Ik begrijp helemaal niets van wiskunde, zo leer ik nooit gitaarspelen...".
Kennelijk had ik die droom weer gehad over mijn middelbare school carriere...
Ik las vanochtend in de krant dat een oud-collega in besloten kring was gecremeerd.
Ik wist al een week dat hij overleden was, een andere collega woont bij hem om de hoek en zag op een avond dat er iets niet in orde was.
Ik kon niet aan zijn familie laten weten dat ik aan hem denk.
Hij was na een gigantisch conflict vertrokken, en wilde niemand van ons meer zien...
In de advertentie staan namen van mensen die ik ken, maar ook van anderen.
Hij was iemand, er werd van hem gehouden. Er zijn goede herinneringen die ook gekoesterd moeten worden.
En ook al kan ik dat niet laten weten aan zijn familie, en wilde hij ons allemaal niet meer zien, ik denk toch aan hem...
De ochtend is lang op zaterdag, zonnig en stil...
Even later komt mijn lief binnen met boodschappen en grappig nieuws, goede afleiding.
Een buurman vertelde hem net dat een straat verderop alweer de eerste hennep-kwekerij was opgerold!
Er waren netjes gordijnen opgehangen, maar daar achter was alles hermetisch afgesloten...de buren hadden al een dikke maand niets meer gehoord of gezien.
Toen ze voor de zekerheid gingen kijken of er geen overleden bewoner in de woonkamer lag, vonden ze twee etages planten in de net opgeleverde woning, compleet met illegale electriciteits en water-aftap.
Onze buurman woonde ook tot voor een maand geleden in het Waterkwartier, op deze manier voelen we ons helemaal thuis in deze keurige nieuwe wijk.
Wat hadden ze dan gedacht, de heren kwekers, dat in een straat waar iedereen benieuwd is naar of er laminaat of plavuizen in gelegd worden, niemand zich afvraagt waar de bewoners blijven?
Sociale controle is een dure grap.
De kinderen voor het kinderfeestje van onze oudste druppelen langzaam binnen.
Ik schrijf.
Achter me valt van alles op de grond.
Het zal wel.