Taai.

Dat zijn kinderen.
En kwetsbaar tegelijkertijd.
Letterlijk.
Vandaag wordt de moeder van twee klasgenootjes van mijn kinderen begraven.
Plotseling overleden.
Vorige week de vader van twee klasgenootjes van mijn kinderen.
Beide mensen waren nog erg jong en opeens weg.
Op een schoolpopulatie die zo klein is als deze, net een paar jaar geleden gesticht, is de impact enorm groot.
Mijn jongste is nog te onschuldig om het tot zich door te laten dringen, voorlopig...
Hij stelt zich vragen als: "Waar blijft zo iemand dan?", alsof iemand gaat reizen.
Mijn oudste is bedachtzamer.
Zij stelt zich vragen als:"Wat moet ik doen als dat hier ook gebeurt?", het verlies opeens beseffend.
Ze droomt eng en haalt alle sterfgevallen van de afgelopen twee jaar terug.
Op school had ze een huilbui, eigenlijk wist ze niet goed waarom.
Degene die haar troostte was het zoontje van de man die vorige week begraven werd.
Hij is ook zeven, en hij zorgde wel even voor haar.
Na die bizarre week nog zoveel over om te geven...
Dat vind ik wonderlijk en mooi.
Ook tegelijkertijd.

klik op dromenvanger