Geheugen.

Ik weet het nu.
Waarom het wonen in een nieuwe wijk een hele lange tijd ook nieuw voelt.
Het is niet omdat mijn geheugen net zo beroerd is als dat van de spreekwoordelijke goudvis.
Die iedere keer weer verheugd "hallo!" zegt tegen het plastic duikertje dat om de twintig seconden bellen blazend op en neer veert.
En ik in de lijn van dit verhaal dus iedere dag weer opnieuw denk dat ik voor het eerst in een bepaalde straat rondfiets.
Nee, er wordt ook gespeeld met mijn waarneming.
Gisteren bevonden zich bijvoorbeeld nog grote groene heuvels achter onze straat. Begroeide bergjes waartussen zich kinderen verstopten tegen etenstijd.
En vandaag zijn ze weg en kan ik zowat tot het volgende dorp kijken.
Mijn omgeving voelt niet iedere dag als nieuw, ze is het.
Geheugen-bedrog.