Glas.

"Mijn vrouw heeft al twee uur heel veel pijn, ze heeft dringend hulp nodig!"
"Heeft u een afspraak?"
"Dit is toch de huisartsenpost voor spoedeisende hulp?"
"Ja, maar het is vandaag heel erg druk, meneer, u heeft een afspraak nodig..."
"....Met wie moet ik dat regelen?"
"Met mij."
"Kan ik dan nu een afspraak maken?"
"In de hal hangt een telefoon, daar kunt u gebruik van maken."
"Met wie bel ik dan?"
"Met mij."
"Maar...ik sta nu toch voor u!"
"De telefoon in de hal, meneer, zo doen wij dat hier!"

Mijn moeder huilt nooit als ze pijn heeft.
Te trots.
Nu stond ze daar te huilen ten overstaan van vijftig vreemden, en mijn vader raakte in paniek...
Het is natuurlijk niet netjes, mensen achter een loket zijn ook mensen, maar had er geen glas gezeten tussen mijn vader en die mevrouw van de "weekend-dienst", had ik weinig gegeven voor de gezondheid van die mevrouw.
De mevrouw mocht dan gedacht hebben dat de zoveelste aansteller zich meldde, en dat nog wel op een feestdag, maar de paniek van mijn vader was terecht.
Een kwartier, twee genegeerde rode stoplichten en een paar snelheidsovertredingen later, bij de Eerste Hulp van het ziekenhuis, bleek de inschattingsfout van de mevrouw achter het loket een bijna fatale te zijn.
Mijn moeder werd meteen opgenomen en aan de morfine gelegd, en mijn vader sliep voor het eerst in zijn 39-jarige huwelijk alleen in hun huis...
Mama heeft goed geslapen en mag misschien snel weer naar huis, maar opeens is de afstand tussen Nijmegen en Heerlen groot, en tegelijkertijd net zo groot als dat het glas dik was die middag.