Maar gisteravond kon ik toch voelen hoe ze probeerden overeind te gaan staan.
Omdat ik keek naar iemand die me iedere keer weer verbaasd en ontroerd.
Klein en tenger, met een hele grote stem.
Iedere keer weet hij in mijn herinnering een stuk groter te groeien.
Waardoor ik iedere keer als ik tegenover hem sta weer bijna schrik.
Klein en tenger, schijnbaar breekbaar...
En toch kan hij, zonder dat mensen hem onder de voet lopen om dicht bij hem te komen, een heel nummer ongehinderd midden in de zaal in het publiek staan.
Omdat hij dat fijn vindt.
Omdat die ene jongen in die rolstoel de hele avond al niet naar voren kon komen.
Een afgeladen volle zaal die zich bijbels laat splitsen.
Klein en tenger, en fenomenaal aanwezig.
Het klinkt dweperig, maar ik keek naar een levende legende.
(klik op Keith)
Embrace the things that you do not understand and it will bless you tenfold.
Never underestimate the power of the unknown.
http://www.lifeofagony.com/
3 comments:
AMEN!
(btw: waar stonden ze dan en waarom was ik er niet bij?? ;))
oh, of was hij solo?? dat kan ook nog natuurlijk..
Solo! met een nederlandse band dan...in Doornroosje.
Ook nog te zien in 013, Vera en...? Hij speelde ook een paar LOA nummers. Het was een goede avond! Ik heb gelijk het nieuwe studioalbum gekocht, hele andere koek, maar niettemin heel erg mooi!
Post a Comment