Crisis.

Mijn laptop is terminaal.
Mijn virtuele wereld staat derhalve op instorten.
Ik krijg niets meer opgestart zonder deskundige hulp en als ik het waag te "rebooten" om wat voor een reden dan ook is alles weer weg.
Met zes weken de tijd om alles eens goed op te ruimen, twee weblogs te verhuizen, en veel te schrijven in het vooruitzicht overlijdt het ding zowat...
Ik heb geen geld voor een nieuwe en kom de komende zes weken niet meer elke dag in een gebouw dat vol staat met die krengen.
Ik haat computers eigenlijk een beetje.
Ik ben het soort digibeet dat alleen maar in de toepassingen van zo'n ding geinteresseerd is en niet in de technische details...
Dat maakt me natuurlijk weer heel erg blond, maar zo is het.
Ik gebruik het ding om verder te komen dan de televisie me kan brengen.
Om alle gezever op mijn werk van de afgelopen weken af te reageren.
Wanneer mijn omgeving niet bestaat uit aardige mensen, maar een waar mijnenveld is.
Het helpt me om niet te piekeren over dingen die ik niet kan veranderen.
Dit stomme weblog alleen al heeft me behoed voor het in de praktijk brengen van mijn meest gewelddadige visioenen, waarin ik de vreselijkste dingen doe met iemands hoofd.

Als ik er van tevoren met woorden niet meer uit kwam, stotterend en stuntelend naar buiten liep, om er later thuis pas op te komen wat ik eigenlijk had willen zeggen.
Escapisme.
Opeens voel ik me afgepeigerd.
Een groot digitaal gat gaapt me aan.
Dat overleeft mijn ratio nooit.