Mystery man.

In mijn eigen stad.
Een verhaal dat al zes weken geen wereldnieuws wordt omdat deze man er te gewoon voor is.
Niemand mist hem.

Hij speelt deze keer niet mooi piano.
Hij zegt niets, dus ook geen briljante dingen of schitterende poezie.
Hij schildert geen prachtige portretten.
Geen paspoort.
Geen buitenlandse valuta of geld.
Geen sleutels, geen telefoon.
Geen vuil onder zijn nagels en geen ontwenningsverschijnselen.
Clean as a whistle.
En niemand mist hem.
In een wereldgemeenschap waarin mensen in alles een aanleiding zien om zich gekwetst te voelen, omdat de wereld nu eenmaal om henzelf draait.
Deze zogenaamde samenleving die een veelkoppig monster is, waarvan elk hoofd het andere probeert te verpletteren met zijn kaken.
Omdat het last heeft van de ander zijn geur, zijn kleur of zijn geluid, ondertussen log doorstrompelend op weg naar de hemel weet waar.
Terwijl het een complex van elkaar ondersteunende constructies zou moeten zijn met een heldere bestemming.
Een systeem waarbinnen het meteen moet opvallen als er een onderdeel mist...