Happy hausfrau...

Ik ben moe en heb een korte lont.
Ik tel nu de dagen af tot de vakantie.
Ook al hoop ik tegelijk dat dit geen wekenlang territorium-dispuut betekent voor mijn schatjes die, vooral als het regent, na een paar dagen tegen elkaar gaan lopen klieren omdat ze alles in huis wel zo'n beetje gezien hebben.
Maar vooralsnog lijkt het me zalig om een tijdje niet elke dag dezelfde plaat af te draaien.
Kinderen naar school brengen, ophalen, eten, brengen, halen, boodschappen, koken, naar bed, en de dag erna weer hetzelfde, wel of niet gecombineerd met mijn baan, judoles, muziekles en mijn eigen vrije tijd.
Ik vind nog steeds de ochtendgang naar school het naarste moment van de dag.
Het ligt niet aan de kids, want ik ben gewoon geen ochtendmens.
En mijn kids eigenlijk ook niet echt als het op doorlopen aankomt.
Ik voel me altijd heel rot, tot minstens twaalf uur, als ik weer eens heb lopen jagen en mopperen omdat we te laat zijn.
Ik kan het nog steeds niet helpen dat ik me zwaar verbaas over al die "supermoeders" die iedere morgen op tijd een stel schone kinderen afleveren, vriendelijk glimlachend tegen iedereen die oogcontact maakt goedemorgen zeggen, en zich daarna rustig en zonder stress naar huis of werk begeven.

Het lijkt wel of ik echt de enige ben die zich daar totaal niet in haar element bevindt.
Alweer...dejavu.
Ik realiseer me tegelijkertijd wanneer ik dit schrijf dat ik tegenwoordig een enkeling die dit leest ook aan de schoolpoort kan tegenkomen...
Ik denk dan ook goed na over hoe ik dit neerzet, hopelijk met tact.
Niet dat ik onvriendelijk ben tegen mensen s'ochtends op die school.
Hoogstens een beetje zenuwachtig en incoherent.
Elk moment kan iemand ontdekken dat ik maar doe alsof ik dit allemaal met links doe...
Maar misschien doen we allemaal wel een beetje alsof, soms ben ik daar wel eens bang voor.
Maar dan zou de ochtendgang naar school ook een grote fake-parade kunnen zijn en wat dat dan zou kunnen inhouden, daar durf ik niet eens aan te denken.
Ik zie gewoon allemaal volwassen mensen die het grote mensen-leven feilloos beheersen.
En soms kom ik stiekem wel eens oververmoeide moeders tegen die er doorheen zitten en van hun huisarts ijskoud een recept voor seresta mee kregen.
Er spreekt een zekere minachting uit deze oplossing, alsof ook de huisarts niet wil dat het masker valt..."Alstublieft, elke avond een pilletje en nu braaf doorgaan...".
Ook deze moeders zeggen vriendelijk glimlachend goedemorgen tegen mij.
Ik ben kennelijk nog in het stadium dat het me verwondert en frustreert.
We lopen niet, in ieder geval niet zichtbaar, vloekend en huilend over dat schoolplein.
Uiteraard zijn we allemaal beschaafde mensen.
Ik herken mezelf gewoon vaak niet in al die opgeruimdheid en efficientie iedere morgen.
Net zo goed als dat ik me vaak niet herkende in de kift en frust van veel moeders op de vorige school...
Ik ben en blijf een onzekere puber, zoveel staat vast.
Jong van hart gebleven dus, dat in ieder geval dan weer wel....