Stuk gestolde lava in de ruimte.

Meer is dit hemelichaam waarop we bouwen en ons bewegen eigenlijk niet.
Op de top van de Merapi heeft zich een grote ophoping van opgedroogde lava verzameld van honderd meter hoogte.
Als die eraf knalt kan Java zich opmaken voor een ramp van bijbelse proporties...

Vroeger vond ik verhalen en films over vulkaanuitbarstingen, over de laatste dagen van Pompei en Herculaneum bijvoorbeeld, fascinerend.
Ik wil nog steeds een keer naar het zuiden van Italie om een echte vulkaan in werking te zien.
Of ik wil een keer naar tornado-alley in de Verenigde Staten reizen omdat daar de randvoorwaarden voor de perfecte storm zo ideaal zijn.
Zo heb ik dus van kinds af aan een rare bewondering gekoesterd voor twisters, tsunamis en aardbevingen.
Totdat je je opeens realiseert dat het geen Hollywood-producties zijn, maar situaties waarin mensen echt doodgaan.
En dat is dan ellende waar helemaal niemand iets aan kan doen.
Omdat het gewoon gebeurt, los van de mens die een oorlog begint...dit gebeurt gewoon.
Deze planeet leeft en kan soms opeens open gaan, beginnen met schudden of geraakt worden door een stuk van een andere planeet.
Dat is eigenlijk een heel gek idee als ik nu naar de blauwe lucht en de schapenwolkjes kijk...