1666.

Ooit was er een stadskern die regelmatig afbrandde.
Ze werd steeds weer herbouwd.
En om zo'n herbouw te herdenken kwam er in de 17e eeuw een best wel lelijk monument midden in die nieuwe stadskern te staan.
Het mag dan wel de grootste vrijstaande dorische zuil ter wereld zijn, en ontworpen door de architect van de St.Pauls Cathedral, ik vind het een merkwaardig ding.
De hoogte is gelijk aan de afstand tussen de plek van het monument en de plek waar het vuur begon, in de bakkerij van de hofleverancier.
In de loop van de eeuwen werden er wolkenkrabbers, kantoren en wegen omheen gebouwd.
Misschien komt het merkwaardige daardoor, out of context...
De toren bleef door de jaren heen staan op haar dominante plek en als je haar beklimt kun je over de rivier naar de andere oever kijken.
Op een andere plek in london staat overigens dit mannetje om de plek te markeren waar het vuur tegengehouden werd...

Boven lijkt de stad die zo groot is als de provincie Utrecht eigenlijk nog groter.
Ik heb me laten vertellen dat het heel veel trappen zijn en dat niet iedereen de top haalt.

Het certificaat als bewijs dat het is gelukt krijgt straks een ereplaats op de koelkast!
Ondertussen begin ik te schuiven tussen gemis en een klein beetje afgunst...
Maar voor mijn lief is dit gewoon een veel betere week wat werk betreft.
Nog 1 nachtje slapen en dan is hij weer aan deze kant.
En nog tien weken (ongeveer 70 nachten, maar dat klinkt astronomisch ver weg) dan gaan we samen.