Hooggeëerd publiek!

Burgemeester Guusje ter Horst is bij een alcoholcontrole in Nijmegen betrapt met teveel alcohol achter het stuur!
Sorry...dit is onzin.
Ik zal het uitleggen.
Dit gaat helemaal niet over haar.
Dit is een experiment in schaamteloze zelfpropaganda.
Ik vroeg me namelijk opeens weer eens af waarom ik eigenlijk dit "blog" heb.
Ik krijg heel vaak te horen dat mensen niet begrijpen waarom iemand zijn gedachten niet gewoon in een dagboek zet, en dan in de sokkenla opbergt, maar op internet gooit.
Wereldkundig, en wereldwijd.
Dat "bloggen" een achterlijke hype is, waar verstandige mensen het nut niet van inzien.
En op zich zit daar wel een forse kern van waarheid in.
Als ik op de persoon af zou moeten uitleggen waarom ik dit doe, kom ik dan ook niet verder dan dat ik graag schrijf.
Lifelog as a remedy.
Maar die vlag dekt de lading natuurlijk niet helemaal.
Dingen van je afschrijven, ok, maar waarom doe je dat niet in een schriftje thuis, anoniem...
Waarom met...dit?

Hoe onbevredigend het antwoord ook is, ik weet het eigenlijk niet.
Er zijn zelfs mensen die afstuderen op deze epistels.
Ik weet dat er mensen zijn die zo bekend zijn geworden hiermee dat ze een BN-status kunnen ontlenen aan hun blog.
En dat deze mensen elkaar awards toebedelen.
Dat is heel serieus, niet zo maar wat getik.
Deze mensen hebben een strategie.
Als ik bijvoorbeeld wil dat mensen dit weblog lezen, moet ik daar harder mijn best voor doen.
Ik had dan bijvoorbeeld al die tijd moeten zorgen dat er steeds iets in mijn aanhef staat dat aansluit bij de actualiteit.
Of het nu terzake is of niet.
Als mensen dan gaan zoeken met een naam of wat dan ook, komen ze uiteindelijk een keer hier uit.
Zo werkt dat namelijk.
Als je het iedere dag op de juiste wijze doet.
En niet "afentoe", en dan ook nog op de dag erna zoals ik nu.
Ik vroeg me hierdoor meteen af of dit blog wel te vinden was op die manier.
Ondertussen heb ik overigens gemerkt dat het helemaal niet zo werkt met die aanhef...
Ik moet me daarnaast ook op elke startpagina zien aan te melden en eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dat ook een keer heb gedaan, op de "Weblogkaart van Nederland".
Maar meer omdat ik het idee geinig vond dat 1 van die stipjes op de kaart van Nederland mijn weblog is...
Kennelijk interesseert het me uiteindelijk niet genoeg of ik een breed publiek heb of niet, want ik denk daar nooit zo goed over na, ik heb geeneens een "tracker" die kijkt wie mij linkt.
En misschien gelooft u me zelfs als ik zeg dat dit geen valse bescheidenheid is, of het vissen naar een reactie van diegenen die dit lezen, maar dat nooit laten merken...
Maar zo doen ze dat dus, de populaire weblogs die elke dag dertig reacties hebben.
Zo krijg je publiek.
En dan heb je meteen een probleem.
Want met publiek voor je neus moet je wel iets gaan doen.

Een lied. Een dansje. Een goede goocheltruc of een ander kunstje.
En liefst iedere dag, iets nieuws, anders wordt het saai.
Dan gaat het publiek geluiden maken, of loopt weg.
Alleen maar je hart op tafel leggen is dan niet meer voldoende om je publiek terug te winnen.
Ik heb een keer in de schijnwerpers van een echt theater gestaan.
Ik had toen voor een keer iets heel erg goeds verzonnen.
Ik geloof dat het publiek het ook goed vond.
Maar om dat nu elke dag te doen, daarvoor ontbrak me de moed.
Wat als ik niets kon verzinnen?, die volgende keer...
Ik ben dus toch geen performer pur sang.
Ik beperk me tot "droedelen", en dat nogal onregelmatig.
L'art pour l'art.
Met verf, of woorden, verbaal of geschreven.
Voor een heel exclusief publiek.
Want eigenlijk is uw al dan niet toevallige kennisneming van dit geschrijf heel erg sjiek, vanwege de beperkte beschikbaarheid.
Niet iedereen heeft er weet van, en zegt het maar niet voort.
Anders moet ik morgen toegeven dat het weer zo'n dag is waarop ik wil schrijven, omdat ik daar zin in heb, maar niet weet waarover...