Struisvogel.

Ik heb al een tijd nergens een boodschap aan.
Misschien is het de tijd van het jaar.
Beginnen weer, met werk, school, routine...
Het lukt niet echt.
Met als gevolg dat ik me op het eind van zo'n dag voel alsof ik door een tram ben geraakt.
Hebben we in deze stad geen eens, kun je nagaan...
Vervolgens heb ik thuisgekomen geen zin om deze wrakke computer op te starten en tien minuten te prutsen voordat ik eindelijk in een scherm ben waar ik iets mee kan.
Geen zin om daarna met dezelfde handelingen mijn hersens in te schakelen en zie vorige zin...
Dan maak ik meestal natuurlijk de fout om een blik op de buitenwereld te gooien.
Maar zodra je het venster open maakt begint het binnen te stormen...
September 11 is geweest dus allerlei vage video-boodschappen en doem-scenario's duiken op.
November is in aantocht, dus allerlei campagnes beginnen te draaien.
Politici gaan doen alsof ze betrouwbaar en vastberaden zijn en slaan opeens veel stoere praat uit.
De oppositie ontkracht alles wat ze kan.
Er verandert ook niets aan het land waarin ik woon.
Dat land waar "tegenwoordig eindelijk gezegd wordt waar het op staat"...
Ik raak steeds minder aan dit land gehecht...

Ik kan opeens wakker schrikken.
En me met schrik realiseren dat het eigenlijk wel gelukkig is dat degene waarvoor ik viel toevallig hetzelfde paspoort had.
Ik kan zomaar een leven leiden met die man.
Heb eens het lef de pech om verliefd te worden op een buitenlander.
Of nog erger, als buitenlander op een nederlandse en andersom.
Ashraf was gevlucht uit een oorlogs-situatie, uit Soedan.
Die oorlog is daar nog steeds, maar toch vond Nederland het een veilig land om daar mensen naar terug te sturen.
Inwonend bij zijn partner Margreet in Nijmegen, is Ashraf ondertussen dan ook uitgeprocedeerd.
Zijn thuisland wil hem echter niet terug...niet levend in ieder geval.
Zij geven hem ook geen documenten.
Als illegaal zonder papieren werd hij een half jaar vastgezet.
Hij mocht uit de cel omdat op 29 juni dit jaar Selim, hun zoon, werd geboren.
Officieel niet Ashraf's kind, want als illegaal mag hij zijn zoontje niet erkennen.
Werken mag Ashraf niet, verzekerd is hij niet, trouwen met Margreet mag ook niet.
Wegens vestigingsgevaar. Uiteraard. Logisch.
Ik krijg door dit soort dingen sterk de neiging om alleen nog maar over puppies, muziek, lekker eten en een mooie nazomer te schrijven.
Maar op de een of andere manier voelt dat als weg lopen.
En toch is dat wat ik nu het liefste zou willen doen...
Venster dicht en kop in het zand, totdat ik weer wat meer eelt op mijn ziel heb...