Clear for landing.

Door een glazen wand zwaaien we alvast naar elkaar.
Je grijnst.
Ik ook.
Tot zover snappen we het allebei nog.
Bekend terrein.
Je maakt je uitgebreid op, zet een hoed op, trekt jas en laarzen aan, op chic bijna...
Een meisje wil tenslotte goed voor de dag komen.
Zelfs voor een glaasje prik en een potje tafeltennis.
We nemen hier gewoon de tijd voor.
Ik win met tafeltennissen, en dan is het half uur om...
Tot aan de deur loop je mee.
Je zwaait nog een keer.
Op weg naar huis kan ik me alleen maar verbazen over hoe snel een bizarre situatie gewoon kan zijn.
En hoe goed het is om je hoe dan ook te zien.