Je gaat niet voor het weer.

Niet naar dat land.
Je gaat voor de eilanden, de stad en de zee.
En pub-food!
Ooit zaten we op een geweldige plek.
Een splinternieuwe camping, voor een hele schappelijke prijs.
We knepen onze handjes samen, want dit moest de mooiste plek in NorthUmbria zijn!
Wij stonden er, en nog een ouder echtpaar.
Ze waren allebei doof, en hadden een lieve hond.
Ze stonden hier al drie weken en hadden het reuze naar hun zin.
Verder was er niemand.
Onbegrijpelijk.
De volgende morgen liep ik naar het piepkleine riviertje aan de rand van het terrein.
Beneden aan de oever stond een bankje.
Ik had een goed boek bij, de zon was net op, de vogels net wakker.
Het was inderdaad de mooiste plek in NorthUmbria.
Op bladzijde zeven werd er opeens ratelend geschoten aan de overkant.
Rook steeg op uit het veld.
Er kwam uit het niets een helicopter boven mijn hoofd hangen, en er werden touwen neergelaten waaraan een paar soldaten zich lieten afzakken.
Schuin achter me kwam in een noodvaart een tank aangereden.
Het was een hels kabaal.
Ik vluchtte terug naar onze camper, de rest was ondertussen ook goed wakker.
De camping lag naast een militair oefenterrein.
Het bejaarde stel naast ons sliep er door heen.
Natuurlijk.
Toen we wegreden drukte de vrouw van de campingbaas ons op het hart om toch vooral veel mensen te wijzen op hun mooie camping.
Want het liep, ondanks de mooie omgeving, helaas nog niet zo goed...
Nog drie nachtjes slapen.
klik