Die laatste maand.

Over kaarten sturen ga ik het niet eens hebben.
Ook niet over de race op ieders agenda, om te vragen wie wat waar gaat vieren op welke dag.
Ook niet over het feit dat ik al vanaf begin oktober de opdracht kreeg om na te gaan denken over verlanglijsten, van mezelf en van ons kroost, al was het nog zo lief bedoeld...
Alsof ik toen het buiten nog zeventien graden was, en ik nog midden in mijn indian-summer zat, plek had in mijn hoofd om na te denken over Sint, Kristkind en wat te doen met Oud en Nieuw.
Kunnen we niet gewoon afspreken dat we wel zien wat we doen, zonder dat iemand zich gepasseerd of te kort gedaan voelt?

Dat iedereen wanneer ie daar zin in heeft bij ons erwtensoep met een stapel pannekoeken mag komen eten, maar dan gewoon omdat het je leuk lijkt en niet omdat een datum op de kalender dat dicteert.
Gewoon elkaar opzoeken zonder opgeklopte verwachtingen of geforceerde meerwaarde.
Het is niet dat ik jullie niet wil zien.
En ik heb ook niet perse een hekel aan al dat extra licht in de straten...
Maar kunnen we deze hele maand niet gewoon net doen alsof het gewoon een hele lange winterdag is, waarop we een stuk gaan lopen om uit te komen in een kroeg voor iets warms.
Want dat vind ik op zich heus wel zeer prettig.