Tenminste zo hoor ik wel vaker...
Ik klaag eigenlijk nooit over ze.
Je mag niet vergelijken maar dat doe je, onwillekeurig, toch wel.
En dan bedenk ik zelf natuurlijk dat mijn kinderen heel erg relaxed zijn.
Maar ik schep hier niet vaak over ze op.
Niet dat ik kinderen niet interessant vind...maar er is zoveel meer.
Men zou mij een bijna-onverschillige moeder kunnen vinden, ware het niet dat ik me heel goed realiseer dat ik heel veel geluk met ze heb gehad.
Ik heb ze heel gemakkelijk gekregen, en ze zijn gezond.
Ik hoor wel eens andere verhalen.
Sommige mensen praten heel veel over hun kinderen.
En een enkeling maakt zelfs de denkfout dat je pas veel moet praten over kinderen als er van alles aan de hand is.
Mijn kinderen zijn niet voortdurend lastig, en ik voel me niet constant gehinderd door ze.
Dan zou ik dus ook al snel uitgepraat zijn in bepaald gezelschap.
Mijn kinderen zijn in staat om soepel overal doorheen te fietsen over het algemeen.
Dus ik ben echt heus wel trots op ze.
Dat ik niet mee ga in de eindeloze "mijn kind kan al..."-wedstrijd, wil echt niet zeggen dat ik ze in mijn hoofd en in mijn hart niet de hemel in prijs.
Deze week begint de jaarlijkse toetsing op de basisscholen om te bepalen waar ze allemaal heen moeten straks.
Nu zijn de open dagen voor scholen ook al geweest, en als je kind zijn of haar hart op een bepaalde school heeft gezet, hoop dan maar stevig dat de toets de goede indicatie oplevert.
Ouders zijn tegenwoordig een stuk mondiger, maar doorgaans niet altijd slimmer.
Ze nemen een schooladvies niet zomaar voor lief.
Onder meer ouders van kinderen die een vmbo-advies hebben gekregen, zouden geen genoegen nemen met het advies vanwege het negatieve imago van die opleiding.
En dat levert dus veel stress op.
Niet alleen kun je slecht scoren en niet naar die leuke school gaan waar al je vrienden naar toe gaan.
Je ouders zouden ook nog eens op hoge poten naar school kunnen lopen om luidkeels een ander advies af te dwingen.
De hemel verhoedde, alsof een kind van 11 zich niet kan generen voor over-ijverige opvoeders.
Maar misschien zijn dat dan weer dezelfde ouders die zelfs bij een judowedstrijd van de allerkleinsten heel hard roepen dat "je desnoods zijn arm maar moet breken, maar je moet zo'n ukkie toch kunnen hebben...kom op nou!"
Echt, ze bestaan!
Toen ik nog een kind was moesten we gewoon leren omgaan met teleurstellingen.
Niet gekozen voor het kerstspel? Jammer dan...
Te weinig punten voor het Havo-VWO? Volgende keer beter...
Ouders vroegen niet meteen om een gesprek.
Mijn kinderen zitten op een school waar ze helemaal niet aan een Cito-toets doen.
Geen gestress en geen gepoch dus over een paar jaar...
Prettig.
No comments:
Post a Comment