Full circle.

Toen ik bijna twintig jaar geleden naar de grote stad vertrok, was ik net twintig.
En ik werd toen al vrij snel meegetrokken in alles wat in beweging was.
Toen wist ik al zeker dat ik nooit meer terug zou gaan naar waar ik vandaan kwam.
Want daar gebeurde nooit iets.
En als er al iets gebeurde dan stond het me niet aan.
De meeste mensen die ik toen om me heen had, waren me vaak net zo snel vergeten als ik had gedacht van te voren.
De mensen die ik in mijn nieuwe woonplaats leerde kennen waren veel warmer dan ik had verwacht.
Binnen een week was de grote vreemde stad mijn habitat geworden, en ik voelde me er thuis alsof ik er altijd al gewoond had.
Ik woon er ondertussen al bijna de helft van mijn leven.
Gisteren was er een reunie van de studentenvakbond waar ik jarenlang had vertoefd.

Vanuit onze lichting waren er waanzinnig veel mensen op af gekomen.
De meesten hebben altijd contact met elkaar gehouden, de helft van hen zie ik vrijwel dagelijks.
Banden zijn er in die tijd gesmeed waarvan we zelf niet hadden kunnen vermoeden dat ze een leven lang stand zouden houden.
Deels door toeval, deels allemaal nieuw en op zoek naar een gezamenlijke kapstok.
Voor ons allemaal was de vreemde stad onverwacht een habitat geworden.
We hadden er kennelijk allemaal iets wezenlijks gevonden.
Drie stellen uit die tijd, waaronder wij zelf, waren nog steeds bij elkaar en hadden zelfs hun kroost meegenomen.
Ik had iedereen voor gek verklaard die mij dit, op een reunie komen met hetzelfde vriendje en onze kinderen, vijftien jaar geleden had voorspeld.
Sommigen van de huidige generatie zagen zowat hun voorland.
Een beetje maf en ook best fijn tegelijkertijd.
De cirkel is rond, rond is meestal altijd goed.