Streng.

Dat waren ze.
Ik meldde me om 10 voor 2 aan de poort.
Er was muziek nodig bij een name-launch van een mega groot bedrijf waar ik hier geen reclame voor zal maken.
Ik kreeg een pasje en een parkeerkaart en meteen moeilijkheden, want ik had een minderjarige bij.
Mijn zoon van zes.
En die mocht de receptie niet meer verlaten.
Ik kon en wilde hem daar niet achterlaten, ook al beweerde een meneer dat de mevrouw achter de balie vast nog een mooie kleurplaat had.
Maar ik ken mijn zoon en die kleurplaat is maar twee minuten interessant.
Daarna lokt de lift en alle andere knoppen en deuren in dat gebouw.
Een ander bandlid verscheen ook met kind op de receptie en toen waren het er al twee.
En toen ik zei dat de mevrouw vast "work to do had and not necessarily appreciates two six year olds at reception" werd ze nog boos ook nog.
"Heb ik dat gezegd dan? Nee, dus, dan" blafte ze snibbig.
Het was hoe dan ook niet mijn probleem, maar dat van hun.
Ik vond het wel grappig en mijn zoon ook.
Na een uur en 10 minuten mocht mijn zoon, na clearance van security en een preek van de mevrouw over verantwoordelijkheid en juridische consequenties bij calamiteiten, mee het terrein op.
Waarop nog een meneer zei dat hij toch echt niet, onder geen voorwaarde, mocht meespelen.
Want er moest niet in de krant komen te staan dat het bedrijf kinderen had ingehuurd om deze name-launch op te leuken.
Waarop wij onze kinderen de (lege) tassen lieten dragen, die wegen niets maar zijn wel heel erg groot.
En dat ziet er heel erg zielig uit, zo'n klein mannetje met zo'n grote tas.
We instrueerden ze meteen dat wanneer er naar gevraagd zou worden, ze maar moesten zeggen dat ze kinderarbeid moesten verrichten in opdracht van die meneer met die telefoon....
Het werd nog best een leuke name-launch.