Ik wil het niet eens.

Loyaal zijn aan dit land.
Het betekent namelijk geen zier.
Ik leef er.
Toevallig daar geboren.
Ik moet ergens leven.
Anderen bepaalden ooit waar grenzen lopen, in meerdere opzichten.
Dus ik woon hier toevallig, net zo goed als dat ik ergens anders ook toevallig zou wonen.
Werken, dromen, gelukkig zou proberen te zijn, goed zou omgaan met elkaar, vrienden koesteren.
Ik voel me niet verbonden met dit land zonder de mensen die er toevallig ook wonen en waar ik mijn leven mee deel.
Ik ben niet trots op dit land, ik heb het niet zelf gemaakt.

De geboortegrond kan niet heilig zijn, ik zou er nooit voor willen sterven, het is gewoon zand.
En klei, löss en kalksteen.
Ik heb geen behoefte aan een nationale identiteit.
Ik heb waarschijnlijk een heel leven nodig om er achter te komen wie ik zelf ben.
En als ik dat ooit kom te weten betwijfel ik of ik daarna bereid ben een collectieve identiteit aan te nemen.
Ik ben een globalist.
Het kan mij geen zak boeien of de taal, het volk of de cultuur puur blijft.
Ik maak me daar nooit zorgen over.
klik
En ieder weldenkend mens is in de eerste plaats loyaal aan zichzelf en dan pas aan het land waar hij of zij woont.