1 Mei.

Niets in deze stad wijst er op dat het vandaag eigenlijk een belangrijke dag is.
Ooit, zo'n vijftien jaar geleden, was het ook hier nog aanleiding om iets af te huren.
Of om op een plein te gaan staan.
Meestal scheen dan ook de zon, net als vandaag.
Mensen kwamen bij elkaar.
Om iets te doen.
Te manifesteren, te ageren, iets te laten horen.
Maar nu gebeurt het alleen nog in achterkamers, in vergaderzalen.
Het is de dag van de arbeid, en ik weet zelf ook al bijna niet meer waar het over gaat.
Ik weet nog niet of ik hiermee een persoonlijk verlies te betreuren heb.
Of dat het gewoon niet meer van deze tijd is, en dus net als alle oude spullen gerecycled moet worden of weggegeven...
Deze week staat overigens wel voor een deel in het licht van vrije dagen.
Gisteren was het 30 april, en vierde het hele land de verjaardag van een overleden monarch.
Voor ons was het vooral een reunie.
Een dag om met oude vrienden in een park rond te hangen, te luisteren naar muziek en te drinken, sushi te eten en opgeladen naar huis te gaan.
De hele week ziet er zo uit, en ik besef opeens hoe luxe dat klinkt.
Welverdiende week vrij, zomaar tussendoor, en we gaan er alles uit halen.
Met als afsluiter het weekend, waarin ik zelf ga optreden en we naar deze mensen in Amsterdam.
De zomer is voor mij al begonnen.
En dat is zo onhandig, gezien alles wat ik nog moet doen en afmaken.
Ik word er zo vreselijk onrustig van.