Nitwit.

Ik voel me een nitwit.
Er zijn zoveel dingen die ik niet weet.
Ik keek naar een documentaire op digitv over treinkapingen in de jaren 70.
Ik zag de gijzelnemers, en ook de gegijzelden, die over die tijd verslag deden.
Ik weet, rationeel, dat het niet "ok" is om onschuldigen te betrekken in het conflict dat jij met de overheid hebt.
Het is niet te bagatelliseren.
Maar deze mensen waren wanhopig, wellicht ook politiek naief.
Ze dachten immers dat wanneer de nederlandse overheid een deal met je sluit, dat je dan een sluitende afspraak hebt.
Op haar beurt voelde de overheid zich niet gebonden aan welke afspraak dan ook, in een geweerloop kijkend beloof je alles...
Bovendien hadden ze deze bevolkingsgroep al jaren lang van het kastje naar de muur gestuurd.

Hun woningen gesloopt zonder vooraankondiging.
Hun jaren lang aan het lijntje gehouden met niet bestaande diplomatieke betrekkingen die ooit vruchten moesten gaan afwerpen.
Achteraf liet het gevoel me niet los, dat wanneer ik ooit aan het roer van wat dan ook sta, ik maar beter kan zorgen dat ik nooit mensen iets beloof dat ik niet kan waar maken.
Dat ook in nederland een generatie opgroeit met zijn martelaren die ze verheerlijken.
En ik raakte tegelijk het gevoel niet kwijt dat ik de bad-guys in deze eigenlijk nog wel kon begrijpen ook...
Dat ik wat ze deden oprecht veroordeel, maar dat een kat in het nauw...affijn...
Vaak doen we net alsof dingen ons verbazen.
Nitwits.