Vast.

Ik moet echt met vakantie.
Dat wil zeggen, een paar weken niet nadenken.
Ik sla aan het piekeren.
En als het al niet gaat over de vraag waarom de wereld en de mens in het algemeen zo slecht is, dan gaat het wel over de toekomst van de mens en mijzelf in het bijzonder.
Misschien komt het ook door de vette onvoldoende die ik voor mijn eerste tentamen van mijn kersverse studie heb gehaald.
Altijd ondermijnend voor mijn gemoedsrust en mijn zelfvertrouwen.
Dus kan een simpel persbericht me al op zwaar weer krijgen.
Een persbericht waar ik op mijn werk mee geconfronteerd werd.
Iedere achttienjarige in Nijmegen krijgt deze week een brief in de bus met het dringende advies je op je achttiende in te schrijven als woningzoekende in Nijmegen.
Dan duurt het gemiddeld vier jaar tot je een woning hebt.
Om überhaupt een woning te krijgen moet je vier jaar ingeschreven staan.
Het kan dus ook langer duren.
Het gaat hierbij om huurwoningen, of appartementen, via een woningstichting.
De particuliere markt is er ook nog, maar die is doorgaans duurder.
"Nou en?" hoor ik u denken, maar het sluit naadloos aan bij wat er bij een 'net-puber-af' door het hoofd spookt.
De vraag die jongeren tussen examens en relaties, uitgaan en school ook nog moeten beantwoorden.
"Wat ga ik doen met de rest van mijn leven?".
De meesten willen vooral zelfstandige woonruimte.
En daarna een goede baan of een leuke opleiding.
Niets nieuws onder de zon.
Soms vliegt het me aan dat mensen van achttien toch stiekem een aantal forse keuzes voor hun kiezen krijgen.
De meeste 'studenten' hebben eigenlijk niet meteen een probleem, want die huren eerst een kamertje en zien daarna wel.
Kraken, antikraak...ook dat gaat meestal 'via' de particuliere markt...
Maar dat is een andere subcultuur!
Het probleem speelt vooral voor die jongeren die geen intelectuele hoogvliegers zijn, zichzelf niet als student zien, en na hun beroepsopleiding op een ROC gewoon een zelfstandig bestaan willen opbouwen onder de vleugels van hun ouders uit.
Zij gaan niet zo snel op een kamertje zitten van drie bij vier, en met de was naar hun moeder in het weekend.
Niet hun ding.
Ze willen bovendien ook gewoon hun geld verdienen en kunnen uitgeven.
Daar is helemaal niets mis mee.
Het is de kortste weg naar de voetsporen van je ouders.
Als je dat wil is er niets aan de hand, als je meer wilt dan dit, dat moet je risico's durven nemen.
Welcome to the real world.
Net klaar met school of nog een jaartje bezig met een beroepsopleiding, inschrijven voor een woning en daarna wachten met het aangaan van bijvoorbeeld een serieuze relatie.
Net als vroeger, toen mensen door economische omstandigheden gedwongen werden te wachten met zelfstandig wonen tot het financieel haalbaar was.
So far so good.
Is er na vier jaar wel een woning beschikbaar?
Stel je bent toch die relatie aangegaan en er is bijvoorbeeld een kind onderweg.
Of je wil of kan gewoon niet meer bij je ouders wonen.
Leer dus budgeteren en geduld te oefenen.
Of ga je best doen op school, probeer creatiever naar je mogelijkheden kijken.
Ga dan niet te snel voor dat maandelijkse salaris, dat zoveel meer oplevert dan je bijbaantje...
Want je weet dat je de boot al gemist hebt als je niet van je achttiende af ingeschreven staat.
Als je niet tot na je vijfentwintigste wilt wachten voordat je een woning hebt, zit je dus op je twintigste min of meer met een hypotheek opgezadeld.
Dan ben je op je dertigste al oud, want alles ligt al vast...
Je renteaftrek, de rente zelf, de jaren die je bezig bent met je pensioenopbouw, je spaarloon en de overwaarde...
Die dingen bepalen dan of je blijft zitten waar je zit.
De wereld ontdekken om te zien wat er buiten de kring van je werk en de plek waar je woont zoal mogelijk is, wordt een risico dat je niet meer durft te nemen.
Op je twaalfde een profiel kiezen, op je achttiende een inschrijving voor een huis, op je vijfentwintigste vast in een degelijke structuur.
Of onzekerheid en zien waar het schip strand.
Wat ga ik doen met de rest van mijn leven.
Ik ben op zich blij dat ik geen achttien meer ben.
En dat ik op het goede paard gegokt heb toen.
Geen huis bezit.
En dus in beweging kan blijven als ik dat wil.
Ik zit gehuurd op rozen, ik zit er nooit aan vast.
Mijn toekomstplannen bestaan op dit moment uit een herkansing aanvragen en rustig proberen niet meer na te denken.
Ik stel mijn eisen zo laag als nog comfortabel is.
Ik heb hopelijk geleerd te zien wat belangrijk is, wat werkt voor mij...
Een ongekende luxe bijna.
Terwijl ik toch moeder ben, en tegelijk de eeuwige student.
It's funny how no money can make a life so rich.