Nimby.

Driekwart van de ouders vindt dat opvoeders veel strenger moeten worden.
Ze doelen dan op collega-ouders en leraren, want ze vinden de kinderen van alle anderen irritant en stiekem.
Over zichzelf vinden ze doorgaans dat ze het eigenlijk uitstekend doen.
Ze geven, volgens de radio, ruiterlijk toe dat ze wel eens een pedagogische tik uitdelen, en ze kunnen dit van harte aanbevelen.
Het zijn de kinderen van de anderen die verpest worden door verkeerde beslissingen...
Ik heb daar lang en hard over na zitten denken vanochtend.
En kwam tot de conclusie dat ik maar wat doe.
Ik weet niet in welke categorie moeder ik thuishoor: de moeder die haar kinderen miserabel verpest of de zelfbenoemde ideale opvoeder.
Over mijn stijl van opvoeden ben ik onzeker genoeg om me na ieder conflict met mijn kinderen af te vragen of ze niet beter af zijn zonder mij.
Mijn kinderen zijn namelijk geweldig.
Uiteraard.
Een onverzettelijke drang naar vrijheid die ik, om het practisch te houden, moet inperken.
Een onmetelijke fantasie die ik steeds maar weer onderbreek om ze naar de realiteit te trekken.
Een geest die de hele dag leert en nieuwe dingen opneemt, en als ze dan thuiskomen komt er nog meer op hun bord....opruimen, boodschappen, praten over hoe de dag was, judo...ze zijn hartstikke moe en dan moet er zonodig 'van alles' gedaan worden.
Uiteraard verzetten mijn kinderen zich, soms succesvol, tot op het bot tegen al deze ongein en onredelijkheid van mijn kant.
Waardoor ik ernstig twijfel aan mijn opvoeders-kwaliteiten, want hebben ze eigenlijk niet gewoon gelijk...
Opvoeden is zo ongeveer het allermoeilijkste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb.
Soms vraag ik me af waar ik mee bezig ben.
Ik ben degene die constant ingrijpt, stuurt, verbiedt, aanleert, praat...
"Die mevrouw is helemaal niet aardig..." denk ik dan.
En toch zeggen mijn kinderen dat ze nog van hun mama houden, waarom is mij een raadsel, want ze bemoeit zich overal tegenaan.
Nu komt er weer een hele nieuwe discussie aan over de pedagogische tik, dat het eigenlijk wel mag, zolang het maar niet op mishandelen uitdraait.
Ik ben er zo één die vind dat woorden alleen al 'heel veel pijn kunnen doen, dus slaan is heel relatief als je het over pijn hebt...
Die discussie ga ik maar eens niet meevoeren.
Ondertussen probeer ik om gewoon niet de weg kwijt te raken in dat woud van onzekerheid en verkeerde reacties, emoties en woeste liefde.
Daar wil ik wel eens een zinvol onderzoek over.
Hoe ik daar uit kom en uiteindelijk toch nog samen op dat pad loop met mijn kinderen.