Once a year.

Want zolang duurt het tot er weer vlaggen staan in de weilanden van de anders zo slaperige kleine mijnstad Kiewit.
Alleen al de reis er naartoe, over de Kempen, voelt als vakantie.
Met Hasselt achter de heuvel begint al een kwartier daarvoor het langzaam rijdend verkeer, want er steken honderden mensen de rijksweg over, van de camping naar het festivalterrein, dat opeens als uit het niets opdoemt.
Langs de weg is de omwonende bevolking druk bezig met de verkoop van ontbijt en parkeerplaatsen.
Al vanaf 1984 wordt het georganiseerd.
Sinds 1986 wist ik van het bestaan van dit feest.
Op een grasveldje met 1 podium, op 1 dag, traden in Leopoldsburg een paar obscure bands op waarvan een deel nu niet meer hun nest uitkomt voor minder dan tienduizend bezoekers.
Met 1 kleine bar, 1 frietkot en een kraan voor de dertig kampeerders en maar liefst vijfduizend bezoekers....
Ik ging in 86, in 87, daarna jaren niet...waarom eigenlijk niet?
Ik weet het niet meer...
Vanaf 2001 ben ik elk jaar een dag gegaan.
Ik was in 2001 behoorlijk geschokt bij aankomst over de omvang.
Het festival is in de loop van de jaren gegroeid tot een megagroot evenement, 70.000 bezoekers, dat zijn er 15.000 meer dan op Lowlands, en 100.000 (!) minder dan op Glastonbury.
Het wordt nog steeds door de vrijwilligers van dezelfde club gedraaid die dat toendertijd deden.

Zij waren goed.
En zij waren heel erg nieuw voor me, en die mochten lekker twee keer omdat die anderen een kapotte bus hadden en later speelden.
En voor het eerst stonden we heel erg lang in de file van vertrekkende mensen omdat we de slotact nu eens wél wilden zien.
Maar ze waren het waard.