Tiran.

Woensdagmiddag, in een prijs-vecht-supermarkt in de buurt van mijn werk.
Ik zoek een product en vraag aan een meneer in een witte jas of het misschien ligt in de doos waar hij mee bezig is.
Hij zegt "nee", maar op de doos staat van wel.
Ik kijk voor de zekerheid toch even en jawel hoor, het product is aanwezig.
Ik lees het etiket (want mijn dierbaren eten een aantal dingen niet) en ondertussen duwt de meneer me weg (!), terwijl ik nog snel even een tweede exemplaar uit de doos graai.
Ik kijk de man een keer onderzoekend aan en probeer weer bij de doos te komen, want we zijn met vier thuis.
De meneer gooit terwijl ik bezig ben een nieuwe dichte doos op mijn handen en duwt me weer aan de kant.
Zie ik niet dat hij daar bezig is?
Ik antwoord iets in de trant van "nou ja zeg...".
Waarop hij vraagt "moet je nog meer hebben dan?".
Perplex zeg ik "uiteindelijk vier graag...", en vang de mij toegeworpen pizza's op.
Ik tel tot vijf en vraag hem of hij altijd zo lomp met klanten omgaat.
Het verbluffende antwoord is "liever lomp dan langzaam...".
Ik echo het antwoord en druip af.
Tien seconden lang.
Want ik merk dat ik uitgelachen wordt.
Door een tweetal jongere vakkenvullers in blauwe jassen.
Ik vraag of hun collega altijd zo met klanten omgaat en zij zeggen "alles went"...
Lafaards!, ze verkneukelen zich over het feit dat zij nu eens niet deze lading over zich heen kregen.
Deze onschuldige klant kreeg de volle laag van de onbeschofte hork in de witte jas.
En ik ondertussen aan mijn kinderen uitleggen dat ik ook niet weet waarom die meneer zo boos was op ons.
Ik vraag aan een andere klant (die al even laf en opgelucht nog even meldt dat hij tegen haar altijd even vriendelijk is) wie de bedrijfsleider is, omdat ik dit dus echt niet zomaar wil laten voorbij gaan.
Drie keer raden wie de bedrijfsleider is.
Daar sta ik met de helft van mijn helaas broodnodige, want geen tijd meer, boodschappen bij de kassa.
Een jonge man komt op me af en troost me.
"Jij hebt echt niets verkeerd gezegd, ik was erbij, die man is alleen maar gefrustreerd over zijn baan...".
Buiten leg ik mijn kinderen uit dat deze meneer een 'wanna-be-dokter' is, getuige zijn smetteloos witte jas, maar hij heeft gewoon niet hard genoeg zijn best gedaan op school en nu heeft hij dus werk dat hij helemaal niet leuk vind.
En daar liet ik het in pedagogisch opzicht maar bij.