Enola's Little Boy.

6 augustus 1945.
Met 15 man aan boord laat een piloot de motoren van zijn machine warm draaien.
Hij mocht het vliegtuig een naam geven en hij noemde het Enola.
Enola Gay, de naam van zijn moeder.
Toen hij die bom liet vallen wist hij wel dat het een zware bom was, maar de meeste getuigen van die detonatie schrokken toch van de omvang.
En al helemaal toen ze veel verder weg waren dan ze eigenlijk dachten, dus moest het effect wel veel groter zijn dan van eerdere keren dat ze een explosie hadden gezien.
Op de grond verdampten de mensen waar ze stonden of zaten.
Hun schaduwen waren in muren en stoepen gebrand.

Tachtigduizend doden, en Nagasaki moest nog, want de keizer had nog steeds niet gecapituleerd die dag...
De piloot werd tot held verklaard daarna, want hoe laat je iemand anders omgaan met de gevolgen van zo'n simpele vlucht...
Hij kreeg een manager en een uitgever, die hem lezingen en interviews lieten geven.
Trotse vader en opa van een militaire dynastie.
Zijn mantra werd als voorbeeld voor elke missie gebruikt, tot op de dag van vandaag.
Het was zijn vaderlandslievende plicht en hij deed wat juist was.
Hij was er niet trots op dat hij zoveel mensen had gedood, maar was er wel trots op dat hij de missie uit het niets had moeten plannen en met zoveel succes had uitgevoerd.
En hij had nergens spijt van.
Paul Tibbets overleed, 92 jaar oud, op donderdag 1 november.
Naar verluidt wenst hij geen begrafenis en geen grafsteen uit angst dat het critici een plek zou geven om te protesteren.
Alsof men na zijn dood de nabestaanden van de slachtoffers en de tegenstanders van de gevolgen van dit soort oorlogspraktijken alsnog de mond wil snoeren.
What's done is done.