Zoiets moet ik leren, zeker als ik ze al decennia lang op min of meer dezelfde manier gebruik in de overtuiging dat ik ze goed gebruik.
En graag en misschien ook vaak te gretig en te snel.
Ik verlies bijvoorbeeld vaak.
De strijd.
Om weerstand te bieden aan de verleiding.
Als iets me op de kast jaagt, ik laat me iedere keer weer uit de tent lokken.
Dat dreigt nu dus weer te gebeuren.
Maar het is eigenlijk heel simpel.
Je hebt op deze planeet nu eenmaal mensen die altijd op zoek zijn naar elkaars gelijken.
Ze scheren elkaar graag over één kam, produceren CO2, lopen op twee benen en delen in het meest gunstige geval, niet gehinderd door enig gevoel voor tact, een paar zwaar zieke hersencellen...
Deze gelijken vinden elkaar altijd, meestal in een conflict.
Het is triest, zo oud als de wereld en helaas gewoon niet anders.
Ik moet nu eenmaal deze planeet delen met hen.
Ik mag ze tot op het bot beledigen, de huid finaal volschelden, demoniseren zo veel als ik kan...
Maar ik kan ook gewoon trachten ze zo veel mogelijk te negeren.
Of met mezelf afspreken alleen maar te ageren op een schrikkeldag...
Loslaten dus.
En als alternatief een boekje te gaan kopen voor mijn dochter en na te gaan denken over een gedicht om er voor haar in te schrijven.
Naschrift:check this out!
No comments:
Post a Comment