Nee, heel strak...

Heb ik me net voorgenomen dat ik toch maar vooral niks op z'n kop moet zetten, omdat het eigenlijk net voor het eerst in mijn leven allemaal redelijk overzichtelijk is, rol ik zomaar opeens in een nogal impulsieve nieuwe carriere-move en een nieuw plan voor mijn studie.
Ik moet nodig eens leren nee te zeggen.
En ik moet leren om keuzes te maken.
Eigenlijk zou ik mijn hoofd moeten laten nakijken.
En omdat ik dat allemaal te veel vind om vanavond nog over na te denken, denk ik na over het gegeven dat een condor eigenlijk een hele suffe vogel is.

Majesteus, groot en een hoogvlieger, ja , dat allemaal.
Maar als je hem wilt vangen moet je in een kuil gaan zitten met wat takken en een dood paard boven je hoofd.
Als de condor komt eten hoef je alleen maar zijn poten vast te pakken.
Daar raakt hij zo van in de war dat hij vergeet zijn snavel te gebruiken.
Het beest wordt meegenomen naar het dorp, dronken gevoerd, krijgt een mooie sjerp om en wordt op een stier gezet, die daar op zijn beurt niet van gecharmeerd is en als een gek gaat rondspringen.

Na een tijdje mag de enigzins duizelige condor weer wegvliegen, dat brengt de mensen geluk.
Tot een jaar later, dan ziet de condor een paard liggen en denkt; "Hey!"...
Indrukwekkende vogels, maar een beetje naïef.
De blik van die condor met een elastiekje om zijn snavel, die blik ken ik.
Ik hoef maar in een spiegel te kijken.