Bindmiddel.

Kan van alles zijn.
Meestal is het religie.
Soms is het politiek.
Nu was voetbal een bindmiddel.
Nederlanders en voetbal.
Ik begrijp het niet.
De meeste mensen die ik ken gaan nooit naar een wedstrijd, zetten er nog niet eens de televisie voor aan.
Maar bij een groot internationaal toernooi ligt het opeens anders.
Veertien miljoen mensen hebben er dan opeens verstand van.
Als het erom gaat om je te kunnen manifesteren op pleinen, in kroegen en vooral in het buitenland, dan wordt het bijna een verplichting.
Dan worden de Nederlanders een fenomeen, bestaand uit 120.000 mensen die zich in een lange patriotische slinger naar een Duitstalig land begeven.
"We" schaffen allerlei oranje parafernalia aan, en je bent een landverrader als je er niet volledig en totaal in meegaat.
Maar wanneer het slecht afloopt, staan er dertig trouwe zielen op Schiphol om hun team te verwelkomen.
"Goed gedaan, volgende keer beter, op naar het volgende toernooi" hadden ze willen zeggen.
Maar het team zelf was al via de achterdeur naar buiten geslopen, omdat ze bang waren dat ze door een grote gelegenheids-meute zouden worden uitgejouwd...
Het gaat hier dan ook om een sport waar men zo goed is als de laatste gewonnen wedstrijd.
En waar we collectief iets voor moeten voelen, desnoods kwaadschiks.
Blij zijn voor de anderen is vaak mijn devies, maar houd die mening liever voor je.
Ga niet de stad in en zeg dat de ander verdiend heeft gewonnen.
De binnensteden worden afgebroken als "we" het niet hebben kunnen winnen.
Logisch, want het gaat hier over sport...(?), en niet over sociale onrechtvaardigheid of misstanden in de wereld.
Iedereen was euforisch na twee gewonnen wedstrijden, de anticlimax lag op de loer.
Als een klein kind laten we het spelbord door de kamer vliegen, en doen we nooit meer mee aan dat stomme spel.
Himmelhoch jauchsend zu Tode betrübt.
Wat een stijl.
Wat een gratie.