Clubje.

Wij hebben een slim kind.
Wij hebben twee slimme kinderen, maar van ééntje hebben we dat zwart op wit, it's official.
Een prachtig onderzoek, waar we stiekem helemaal geen chocola van kunnen maken.
Grinnikend constateer ik dat het dus niet mijn genen kunnen zijn.
"Wat betekent dat nu?" vraag ik me af, terwijl om ons heen gejubeld wordt door mensen die roepen "Wat fijn voor jullie!".
Maar het boeit me gelukkig ook niet zo, geloof ik.
Het was altijd gewoon ons kind dat niet meteen gewoon doet wat het zou moeten doen, ofzoiets.
Nu weten we waarom.
Hele slimme kinderen hebben naar mijn ervaring eerder een handicap, want het bezorgt ze over het algemeen meer frust dan plezier dat ze alles vrij snel door hebben.
Alles om je heen veranderd in een zompige dikke gelei, waar je hopeloos met je benen in wegzakt, gefixeerd op een vast punt.
Terwijl je wil dansen op Spitzen, vliegen, rennen...

Nu mogen wij lid worden van een clubje.
Een clubje van ouders met slimme kinderen.
Ik hou echter helemaal niet van clubjes.
Ook niet om "ervaringen uit te wisselen of om van elkaar te leren"...
Liever hou ik een open blik naar mijn kind, zonder de constante bevestiging van anderen die allemaal "tegen dezelfde dingen aanlopen".
En daardoor zich helemaal niet meer lijken te verbazen over hun kind.
Dus.
Ik koop maar eens een flink waterkanon om alle gelei weg te schieten.
Want wij hebben twee kinderen.
Die willen dansen op Spitzen,vliegen, rennen...