Friday, September 19, 2008

To whom...

It may...etcetera.
Ik ben niet weg.
Ik was er alleen van overtuigd dat ik te veel online was.
En de keren dat ik online was, was het niet leuk.
Ik kreeg ruzie.
Met blackboards, met het toetsenbord, met andere mensen online en uiteindelijk met mezelf.

Dus liep ik steeds met een grote boog om mijn computer heen.
Als ik al, noodzakelijkerwijs, inlogde ruimde ik mijn desktop op, gooide een heleboel onzin van mijn computer af, stootte her en der wat werk af en dat moest dan maar zoden aan de dijk zetten.
Uiteindelijk kreeg de computer de schuld van mijn onrust en ik zette de knop om.
Met zachte piepjes en knipperende lampjes probeerde het loeder me te lokken.
Maar ik hield mijn poot stijf en ging nuttige dingen doen.
Brownies bakken.
Wortschatz leren.
De hond uit laten.
Nog meer Wortschatz leren.
Toen begonnen de algemene politieke beschouwingen.
En ik had allerlei meningen die ik wilde delen met U.
Maar ik bleef standvastig, mezelf sterkend met de gedachte dat U vast ook wel zonder mijn mening tot een sluitende conclusie kon komen over de begroting.
En zelfs toen een provincie-genoot met peroxyde haar het wel al te bont maakte, beet ik op mijn hand.
Om het niet uit te schreeuwen van frustratie over zoveel onnozelheid, maar het was ook mijn typ-hand en ik zou toch verdorie niet zwak worden nu.
Dus ging ook de tv uit.
En lo and behold...ik houd tijd over.
Ik maak netjes mijn huiswerk, mijn leerlingen komen geen lessen te kort en in mijn hoofd is het....
Hmmm.
Helemaal niet rustiger.

1 comment:

Anonymous said...

Hé meis,

Zeer herkenbaar... sinds ik aan het werk ben (Jaja!!) ziet mijn pc mij ook veel minder maar om nu te zeggen dat het er rustiger van wordt... neuh...
Het wordt weer es tijd voor een bakkie, vind je ook niet?