Cut the cr*p.

Zo af en toe komt er iets op tv, waarvan je sterk het gevoel krijgt dat het echt is.
Omdat je niet in een bepaald format gegooid wordt.
Omdat het transparant blijft.
Ik denk dat ik dit programma maar eens een beetje ga volgen.
Ik denk dat ik die hele man maar eens een beetje ga volgen.
Ik werd er wel blij van.
Ondertussen zit ik boven op mijn kamer in een luchtbel.
Ik probeer me krampachtig af te zonderen van de rest van de wereld.
Me voor te bereiden op een drietal tentamens.
Maar mijn hersens willen niet.
Ik blijf afdwalen.
Naar geluiden om me heen, dingen die al in mijn hersens zaten en daar nu steeds groter en groter worden, koude voeten, blinde paniek als ik er aan denk dat ik de herkansing vast ook niet haal.
Nog even en het is weer zover.
Dan krijg ik die droom weer.
Dat ik op school kom en mijn gymspullen vergeten ben en daarvoor een briefje moet gaan halen bij de conrector, omdat het al de vierde keer is deze maand.
Ik zal proberen naar de les te gaan, maar van mijn rooster klopt helemaal niets.
En terwijl ik probeer erachter te komen wat er in vredesnaam aan de hand is hoor ik terloops dat ik volgende week examens heb, maar ik kom er meteen achter, dat ik een aantal van de vakken die ik moet doen, eigenlijk nooit gevolgd heb...
Dat niemand me dat ooit gezegd heeft, dat ik het nooit aan iemand gevraagd heb.
Dat ik stomweg een jaar lang de verkeerde informatie in mijn hoofd gepropt heb, informatie waar ik nu helemaal niets aan heb, maar die alle ruimte van mijn harde schijf in beslag neemt...
En ik zie geen mogelijkheid om er nog meer in te proppen, in één week tijd.
En dan wordt ik wakker en weet dat ik die droom morgen weer heb, en overmorgen.
Tot ook deze tentamenweken weer voorbij zijn.