Crossroads ahead.

"It is easy to laugh, it is easy to hate, it takes strength to be gentle and kind..."
- Stephen Patrick Morrissey.
Het was de geur van Apfelkorn en niet van Redbull, die in het lokaal hing tijdens de tweede les vanochtend.
Het was geen misverstand dat een leerling niet ophield met het saboteren van mijn les, toen ik daar om vroeg.
En ook niet toen deze leerling de tweede les exact hetzelfde gedrag vertoonde.
Het was geen onbewust druk gedrag, maar gewoon gericht op het omhoogkrikken van de eigen 'streetcredibility', over de rug van de docent, in het laatste geval ikzelf dus.
De leerling in kwestie zocht, en vond, zeer gemakkelijk bijval.
Het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om een les te verstoren, je hoeft daar niet uitzonderlijk slim voor te zijn.
Je zoekt gewoon iets waardoor de docent met wat geluk gaat tikken, en als het dan BOEM! doet, heb je altijd gewonnen.
Zo'n leerling maakt gewoon een punt: "Ik wil hier niet zijn!", en gaat een docent uitdagen.
Ik op mijn beurt klim doorgaans niet op die kast, want voordat je het weet vindt je jezelf terug op een website van iemand met een onnozele bijnaam.
Maar heb ook geen zin om me door de roedel te laten verscheuren en geef aan waar mijn grens loopt.
Als je vervolgens mijn tijd gaat zitten verdoen met een spelletje "wie-kan-wie-het-langst-aanstaren", mag je wat mij betreft gewoon vertrekken.
Als iemand daar van wil maken dat 'die stomme docent nu heel erg boos is', mag dat van mij ook: er mag eigenlijk best veel dus.

Hij of zij geeft op dat moment blijk van enorme gemakzucht, want het is gemakkelijk om een docent klem te zetten als je met z'n tienen bent.
Het is voor de leerling zaak niet als slachtoffer maar als winnaar uit zo'n situatie weg te wandelen, op naar de volgende 'sukkel'.
De wereld klopt dan weer, die docent is gewoon een 'loser'/k*tdocent (doorhalen wat niet van toepassing is) en jij alweer de pineut.
En aangezien een groot deel van deze samenleving uit zelfverklaarde slachtoffers bestaat, rest het mij, morgen of overmorgen, alleen nog maar daar met gepaste eerbied kennis van te nemen, begrip te tonen en veel zalvende woorden te spreken in het nagesprek over dit incident.
Wat natuurlijk ook alleen maar een teken van mijn zwakte is in de ogen van zo'n hopeloos reguliere leerling, die alleen nog maar in conflicten kan denken.
De persoon die ik voor ogen heb vond het bovendien nodig mijn intelligentie te beledigen door de vermoorde onschuld te spelen, toen ik zei dat het wat mij betrof einde oefening was voor deze les.
Tergend langzaam en met zowaar een zweem van euforie werd de tas ingepakt en opgezouten.
Dat ik niet eens boos ben op zo iemand maar gewoon geen tijd heb, in een groep van dertien 'stuiterballen', om dit spelletje twee lessen achterelkaar te spelen, terwijl aan de buitenkant van het lokaal een dronken leerlingen constant op mijn deur loopt te beuken, wordt vast niet door deze leerling begrepen.
Maar wat nog het ergste is aan dit verhaal is dat ik tot mijn grote spijt moet toegeven dat ik ondertussen ook, pardon my language, schijt heb gekregen aan vrijwel volwassen mensen die, terwijl ik het allemaal nóg duidelijker ga uitleggen, op het niveau van een vijfjarige willen zitten.
Niet omdat ze niet anders kunnen, maar omdat dit wel zo comfortabel is.

Een school veranderen in een slangenkuil is voor iedere imbeciel haalbaar.
Het lijkt op strategie, maar het is gewoon een kwestie van op de goede/verkeerde (wederom doorhalen wat niet van toepassing is) knopjes drukken.
Als ik dan heel ironisch concludeer dat ik dat dus helemaal 'niet zo knap' vindt, vindt niemand in zo'n klas dat grappig.
Deels omdat het misschien niet grappig is, maar wat nog veel erger is, vooral omdat het concept van ironie domweg niet begrepen wordt.
De missie van de school waarop ik werk is eigenlijk ondergeschikt geraakt aan de functie die we vervullen tegenwoordig.
We krijgen steeds meer mensen binnen die daar helemaal niet willen zijn.
En ik moet dus elk jaar mijn eigen motivatie uit steeds minder bronnen zien te putten.
En er zijn steeds minder mensen die dit werk willen doen, waardoor er steeds meer onbevoegden voor de klas komen te staan, daar moet een verband zijn.
Misschien pas ik wel niet meer bij deze doelgroep.
Dat probleem wil ik best aan mezelf toeschrijven.
Mijn ego is lang niet meer zo groot dat ik denk dat ik de maat der dingen ben.
Ik zou met gemak een hekel kunnen krijgen aan mijn werk, en de doelgroep, na een dag als vandaag.
Een hekel hebben aan mensen omdat ze, van nature, zelf aan iedereen een hekel hebben, is echter een valkuil.

Hoe leer je mensen weerbaarheid en compassie tegelijkertijd? Hoe leer ik het zelf?.
Ik kan zeilen op mijn razernij en er tegelijk in stikken, maar hoe laat ik het los?
Ik zal over een tijdje toch echt een keuze moeten gaan maken.
Ga ik door in deze branche tot aan mijn pensioen, of zoek ik iets totaal anders.
En is dit mijn plan B nog, als ik straks niets anders blijk te kunnen?...
Of heb ik morgen gewoon weer een betere dag en is dit ook weer een beerput die dicht kan.