Geboft?

Natuurlijk is het luxe als je wereld maakbaar is.
Ouders en kinderen zoeken elkaar doorgaans niet uit.
Het is bijna een kwestie van geluk als beide partijen blij met elkaar zijn.
Je hebt het niet voor het kiezen en zelf waren we daar ook nooit rouwig om.
Maar we hebben ook niet echt iets te mopperen.
Onze lat ligt niet zo hoog en die van onze kids naar we hopen ook niet.
Bij adoptie en jeugdzorg bijvoorbeeld kan zo'n bureau in theorie wel op zoek gaan naar de perfecte (pleeg)ouders.
Wat zijn dat?
Dat zijn ouders die gezond leven, in alle opzichten, dus niet te veel vet eten, niet roken of drinken en veel sporten.
En als we dan toch bezig zijn; mensen die het kind kunnen bieden waar het recht op heeft, zoals een goed moreel kompas, veel cultuur door veel te reizen, leerzaam speelgoed en leuke kleren.
Als het kind het voor het uitzoeken heeft, kiest het celebrity-ouders zoals de Beckhams of Tom Cruise en Katie Holmes.
Geld genoeg, lid van een hippe kerk of de juiste sociale klasse, en als iets niet mooi is geworden is er altijd nog de chirurgie als ze zestien zijn.
Het kind kiest misschien niet meteen voor deze of deze ouders, het bureau in ieder geval ook niet.
Toch zijn er vooral ouders die gewoon zelf kinderen krijgen en die zijn dus niet allemaal perfect.
Hun kinderen trouwens ook niet.
Wat zijn dat, perfecte kinderen?
Kinderen die nooit zeuren en altijd luisteren, een mooi gebit en heel goede hersens hebben, en er überhaupt altijd uitzien alsof ze zometeen op de foto moeten voor een kort item over Koningskinderen bij RTL-Boulevard.
Mijn kinderen zijn van zichzelf nagenoeg perfect overigens, uiteraard.
Ik zelf helaas niet.
Ik zou in 'die maakbare wereld' van Jeugdzorg of adoptiebureau's geen schijn van kans maken om zulke mooie kinderen te mogen adopteren of begeleiden.
Dat geeft wel even stof tot nadenken.