Betekenis.

Alain de Boton heeft een boek geschreven, dat wil ik ook nog een keer doen.
Zijn boek gaat over werk, het mijne vast niet.
Ik moet het snel eens gaan lezen, als ik klaar ben met de verplichte literatuurlijst voor Jugendliteratur.
Maar Alain de Boton, die stelt in zijn boek dat de moderne mens zichzelf met de betekenis van werk voor de gek houdt, tenminste, als ik het goed begrepen heb.
We maken onszelf gek met de 'idee fixe' dat ons werk determineert wie of wat we zijn, en dat dit ons bestaansrecht bepaald.
We moeten dus eigenlijk dagelijks minstens levens redden, de wereld verbeteren, een monument neerzetten waar ons nageslacht zich op kan oriënteren...
We verkeren in de waan dat ons werk ons moreel moet verheffen, anders doen we het echt helemaal niet goed!
Eenvoudig een paar dagen werken om wat geld te verdienen, om iets te eten, kleding of ander spul aan te schaffen, kan nooit zinvol zijn; Neen!
We missen onder die omstandigheden de kans om ons leven (en we hebben maar één leven) betekenis te geven.

Maar aangezien de meesten van ons gewoon een baan hebben, gewoon, een baan, kunnen we eigenlijk alleen maar jammerlijk falen in deze missie.
En veel mensen raken gedesillusioneerd hier door, omdat ze ondanks al die hooggespannen verwachtingen toch een onbeduidende 'loonslaaf' zijn geworden...
U bent bekend met het begrip ironie naar ik aanneem?
Volgens mij bedoelt hij dat mensen best gelukkig mogen zijn met een baan die ze al twintig jaar hebben.
Je hoeft om jezelf uit te dagen niet elke twee jaar van arbeidsomgeving te wisselen, ook al roept iedereen dat je jezelf anders te kort doet.
Veel evenwichtige mensen varen meestal wel bij de routines die ze opbouwen.
De remedie tegen 'missie-drang' is focussen op de dingen om je werk heen, dat hopelijk grotere deel van je leven, waarin je tijd zou kunnen besteden aan kunst, zelfontplooiing, politiek, relaties, buiten zijn...
En daar kunnen we beter niet diezelfde truc met die zingeving mee uit halen, dat zou erg dom zijn...
Ooit werd ik door iemand gevraagd wat een goede relatie was, hoe je dat voor elkaar krijgt.
Ik zei dat ik op dat moment niet wist wat een goede relatie was, de mijne was net uit.
Ik beschouwde mezelf dus niet als een autoriteit op dit gebied.
Zij had een groot probleem ontdekt in de hare.
Als ze 'savonds samen op de bank televisie zaten te kijken, en dat al voor de derde avond op rij, dan moest er toch wel iets heel erg fundamenteel mis zijn...
Ik vroeg wat ze dan had willen doen.
"Communiceren!" was het antwoord, "Ik wil met hem elke dag een goed gesprek!".

Al pratende kwam ik er achter zij en haar partner in de val waren gelopen van 'de te hoge verwachting'; hun relatie moest, net als alles in het leven, voortdurend tastbaar zinvol zijn.
Als niet iedere dag van hun samenzijn een spiritueel hoogtepunt was, dan hoefde het niet meer.
Ik zei dat ze de lat te hoog legde, want niemand houdt het vol om elke seconde van elke dag zo krampachtig met de ander bezig te zijn, het leek me zelfs ongezond, waarop ze beledigd de nacht inliep...
Ik bleef met een vriendin achter op het warme asfaltdak, ver boven de zwakke geluiden van een druk stadscentrum, onder een zomerse sterrenhemel, met een beker thee en een pakje shag.
En heel veel vragen waar we, de hemel zij geprezen, even geen antwoord op wisten.
Onder ons ging de stad uit en we wisten dat we vast iets belangrijks zouden kunnen doen op dat moment.
De stad in trekken, op zoek naar een ervaring die ons de rest van ons leven bij zou blijven en ons ingrijpend en significant zou veranderen.
Maar daar hadden we gelukkig geen zin in.