En wetenschappelijk gezien, op papier, heeft ze dan wellicht gelijk.
Maar als er 400 jaar lang een paar achtergebleven boeren in een verlaten en vervallen gebied in de klei lopen te wroeten, op zoek naar eetbare wortels, kan ik dat geen ontwikkeling noemen.
Geen ontwikkeling als in groei van een stad, met onafgebroken bewoning (wat overal ter wereld een criterium is voor continuïteit, alleen hier in Nijmegen niet), urbanisatie, industrialisatie en internationale contacten.
500 voor Christus was Maastricht al bewoond.
Vóór de romeinen al, en vanaf toen altijd intact als stad.
Eeuwenlang was Nijmegen nog niet de moeite waard om te vermelden.
En toch wil ze persé de oudste zijn, ook al ziet ze er niet meer naar uit.
Ze heeft de stadswallen ontmanteld en alle romeinse resten van belang op een hoop geschoffeld, er hadden ook andere keuzes gemaakt kunnen worden.
En terwijl ze oud probeert uit te zien door ooit afgebroken torens weer op te bouwen, verdwenen kastelen te herbouwen, gooit ze de hele stad vol met mooie grijze pleinen waar nog geen hond langer dan vijf minuten op de bus wil staan wachten.
Terwijl de mensen ook op een plein met klinkers en oude platanen hadden kunnen staan, met open terrassen waar ze elkaar het hele jaar door kunnen ontmoeten.
Waar ze niet de hele dag tegen reclame of andere bewegende onzin aankijken op enorme beeldschermen, omdat dat zo 21e eeuw is.
En nee, dat is niet omdat Maastricht geen klappen heeft gehad in de oorlog.
Keuzes, Thom, keuzes.
Door anderen gemaakt, ja, maar hou nu alsjeblief op met zeuren...
We zijn op papier de oudste, jij je zin, maar Maastricht heeft gewoon het meest echt geleefd.
No comments:
Post a Comment