Maandag.

Vijf over twaalf. Mijn dochter komt uit school en zegt dat ze iemand gaat bellen. Voordat het goed en wel tot me doordringt wat ze eigenlijk gaat doen, heeft ze het nummer al gedraaid en gaat de telefoon over, maar niemand neemt op aan de andere kant.... Ik ga inwendig meteen op alarmfase rood, er moet daar echt iemand zijn.
"Misschien kan ik het straks nog een keer proberen", waarop ik antwoord, beter bij de les nu, dat dit misschien niet zo'n goed idee is.
"Heb je wel echt gezegd dat ik heel veel van haar houdt, Mam?". Ik zeg: "Ja schat..." en zij zegt "Ik ga naar school...". Een uur later gaat de telefoon. Het andere nummer. Het is haar zoon die zegt dat ze om vijf over twaalf is overleden.

Mijn vader zei later die dag dat er altijd iemand is die het gewoon weet als het gebeurt. Altijd. Ik weet het niet. Ik vroeg me alleen af hoe ik het mijn dochter ga vertellen, als ze weer thuis komt en weer vraagt of ze nog één laatste keer naar haar mag bellen, om haar stem te horen...
Later...veel later schrijf ik dit. Om het niet te vergeten. Om niets te vergeten.