De mevrouw in de auto wordt steeds zenuwachtiger en haar passagier kijkt nadrukkelijk en geërgerd uit zijn raam.
Achter ons staat een auto die heel graag wil optrekken, maar er staan twee auto's voor die maar niet gaan rijden.
De auto voor ons start, rijdt snel weg.
Ik wacht op nog een andere auto die voorrang heeft.
KNAL!
Ik sla met mijn hoofd op het stuur.
Huh? Ik reed toch nog niet? Hoe kon ik nu iets raken?
Maar mijn lief vliegt de auto uit en roept:"Iets raakt óns!".
Achter ons was iemand plankgas op ons ingereden, en onze auto gaf niet mee, maar ik wel.
Als ik geen sterretjes meer zie, staat er een zeer nerveuze mevrouw van alles aan ons te vragen en vertellen.
Waarom ik daar opeens, waarom die rode auto voor mij, waarom...
Zij was ook geschrokken natuurlijk, maar vond kennelijk nog zat mogelijkheden mijn paniek te registreren en me te vertellen dat ik toch vooral rustig moest blijven, ze deed het immers ook allemaal niet met opzet...
Op de een of andere manier wordt ik daar nooit rustig van.
De schrik, de pijn, haar vraag of ik überhaupt mijn riem wel om had, dat was net teveel...
Ik roep gefrustreerd een heleboel niet zo charmante dingen en laat iedereen met de schadeformulieren, de pen en de kapotte auto's staan, en doe of ik er niet meer bij hoor.
Niet fraai, niet de bedoeling maar op dat moment echt wel verstandiger.
Iets later, als ik gekalmeerd ben en bij haar thuis die papieren moet gaan invullen, komen dezelfde vragen voorbij.
Waarom ik daar opeens, waarom die rode auto voor mij, waarom...
Ik reageer er helemaal niet meer op, vul stoïcijns dat spul in, en hoor op de achtergrond het verhaal van haar haast, haar frust over de auto voor ons die maar niet opschoot, dat ze zo boos was daarover, de all-risk, dat ze altijd zo hard optrekt...
Ik ben niet meer boos maar voel me opeens alsof ik een marathon heb gelopen, ik wil alleen nog maar naar huis...
Nu, een paar dagen later, heb ik nog steeds pijn, in mijn nek, in al mijn spieren.
En ik schaam me.
Ik reageerde namelijk helemaal niet zo als ik altijd had gehoopt dat ik zou reageren.
Ik verloor mijn 'cool', volledig, was totaal de weg kwijt.
Wat zijn mensen toch...ongeleide projectielen.
2 comments:
Weet je: je bent ook maar een mens! Onrechtvaardige bejegeningen roepen nu eenmaal ongeleide reacties op! En hoe is het nu met de auto?
Vrij natuurlijke reactie, lijkt mij, er komt nogal wat adrenaline vrij, overlevings instinct enzo.
Je was tenminste zo verstanding om je even terug te trekken om af te koelen.
Het lijkt me ook vrij logisch dat je niet haar vragen hoefde te beantwoorden, haar schuld, niet de jouwe.
Ik hoop dat je je snel beter voelt, de impact van dit soort dingen is vaak letterlijk en figuurlijk groter dan je zou denken.
Post a Comment