Tik, tik, tik.....BOEM!

Ruzie.
Ik hoef niet te zeggen met wie, want daar zou ik wel eens meer gedonder mee kunnen krijgen dan me lief is, en niet waar, want met twee keer raden bent u er waarschijnlijk toch al...
Jongeren kunnen behoorlijk weerbarstig zijn, soms alleen, soms met z'n allen tegelijk.
Al een paar weken zit er iemand tegenover me, met een blik alsof er iets heel erg niet fris ruikt, altijd een licht fronsje op het voorhoofd en een heel erg ondersteboven gestileerde glimlach.
Ik ken dat van mezelf toen ik nog op school zat.
Niets is boeiend genoeg, alles en iedereen is oersaai, zij weet, kan en beheerst alles al, hangt de hele dag op een stoel of in een bank en voorziet de dingen om zich heen van commentaar.
Het is net alsof je naar een wildlife-documentaire zit te kijken, waar op de achtergrond iemand de wrede natuur beschrijft met allerlei diepzinnige filosofische uitspraken, zij het dan in straattaal en met veel minder lettergrepen.
Meestal komt de habitat om haar heen er maar bekaaid vanaf, want 'let's face it', het leven is natuurlijk geen lolletje, en je kunt jezelf maar beter de hele tijd verdoven om het allemaal niet mee te krijgen, waarvan acte.

Ik heb die persoon, omdat dat mijn werk is, gisteren een keer gevraagd iets nuttigs te gaan doen, maar hoe haalde ik het in mijn hoofd zeg!
Dat kon ze ook allemaal wel thuis doen, naar verluidt....
Ik haalde na drie keer vragen, en weigeren van haar kant, mijn schouders op, draaide me resoluut om en liet de persoon aan zichzelf over, ik heb namelijk maar vijfenveertig minuten en er was nog meer te doen.
Kort door de bocht, ja, maar ik was moe en had gewoon geen energie over om een partijtje te gaan sparren met iemand die me uit zat te dagen alsof ze in groep 8 zat, en negeren leek me op dat moment het beste voor iedereen.
Aangezien ik daarmee kennelijk niet de verhoopte reactie gaf, en dit dus ook niet de scène opleverde waarmee je de broodnodige serieuze kwaliteitsaandacht krijgt, is de persoon in kwestie vervolgens, op hoge poten en nogal luid, gaan klagen bij haar 'Umfeld' in het rookhok.
"Nou ja!, wat er nu weer gebeurd was, want nou ja zeg!, daar werd toch zojuist weer een partij moeilijk gedaan, altijd hetzelfde liedje, altijd moesten ze haar hebben, konden de mensen haar niet eens gewoon een keer met rust laten, wat een gezeik, maar gelukkig had ze zich niet laten kennen, bikkelhard als ze is, en ze had die "vervelende mevrouw" (mij dus, zij het aangeduid in een ander jargon) eens even goed op haar nummer gezet en die zou het voorlopig wel uit haar leipe hoofd laten om nog eens een werkopdracht te geven, ja man, je weet toch, tssss....!."
Dit ging bij mij helemaal fout.

De reactie van dat grietje tegenover haar publiek was natuurlijk aanstellerij, stoerdoenerij, maar wel over mijn rug, de rug van die andere entertainer (want het blijft een spel waar we allemaal een rol in hebben) , bij wiens management je kennelijk je geld gaat terug claimen als de kunstjes niet interessant genoeg meer zijn en die vijfenveertig-minuten-show dus een beetje tegenvalt, en waarbij je dus echt geen sh*t pikt , zoals het krijgen van een werkopdracht voor je examen.
Die hele voorstelling was toch al een hinderlijke, opgedrongen verspilling van je tijd, je zou zoveel andere dingen kunnen doen, en je hebt ook zelf al vaak geprobeerd het in die korte tijd allemaal wat draaglijker en zinvoller te maken met telefoon, spiegeltje, make-up-spullen en de troostende dreun van een boel 'beats per minute' in je oor.
Ik heb volgens mij nog steeds niet de toestemming, noch de unanieme goedkeuring van mijn doelgroep nodig om gewoon mijn werk te doen, ook al onderbreek ik daarmee op brute wijze hun belangrijke dagelijkse beslommeringen....
Dus ik detoneerde en het verhaal over wat er toen gebeurde is ondertussen het hele gebouw doorgegaan, want dit is misschien al wel de vierde keer in vijftien jaar dat ik iemand heel erg hard en duidelijk (in vijf prachtige volzinnen en op tijd stoppend, anders ga ik stotteren en eindig ik op You Tube) uitfoeter, en het moet dus echt niet gekker worden!
Ach, het is tevens een goede les in nederigheid, voor mij welteverstaan, dus wat maakt het uit.
Nu tel ik de dagen...