Circus.

Het blijft een bizarre vertoning.
Je kijkt er naar en toch doet het niet denken aan de momenten waarop je zelf afscheid moest nemen van mensen.
Ik heb geen dierbaren die in gouden kisten in grote stadions worden gehuldigd, als persoonlijkheid in plaats van persoon, maar dat is het niet waardoor ik me er niet mee kan identificeren.
Terwijl het meestal zo werkt, dat een afscheidsceremonie herinneringen oproept aan die keer dat je zelf in zo'n bank zat, terugdacht aan wat je voelde of juist niet voelde, is dit gewoon een event, waar mensen kaartjes voor konden kopen.
Ergens klopt het niet, maar stijlvast is het wel.
Zijn muziek deed me nooit zoveel, maar dit media-circus volg ik toch met een beetje morbide belangstelling, omdat ik toch het gevoel heb dat het geschiedenis is, waar ik naar zit te kijken.
Hij wordt nu bovendien al een week helemaal grijs gedraaid op de radio en mensen struikelen over zichzelf en elkaar om hem de hemel in te prijzen (letterlijk), voor het gemak vergetend dat hij al jaren de 'laughing stock' was van het journaille, een tragisch figuur, een mentaal verward kind, maar wel een kind dat altijd geld opbracht.
Zelfs nu nog, en dat is eigenlijk heel erg ziek.
Ooit was hij klein, en was het leven ook voor hem één grote belofte.